|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
[4608]
ข่อย ( Streblus asper)
MORACEAE
ข่อย(ทั่วไป),กักไม้ฝอย(ภาคเหนือ),ซะโยเส่(กระเหรี่ยง แม่ฮ่องสอน),ตองขะแหน่(กระเหรี่ยง กาญจนบุรี), ส้มพอ(เลย),สะนาย(เขมร),
|
|
ท้องที่ที่ขึ้น
ขึ้นอยู่ทั่วไปในที่ราบ และในป่าเบญจพรรณแล้ง และมีปลูกกันตามบ้านบ้าง |
|
ลักษณะทั่วไป
เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง สูงประมาณ ๑๐-๒๐ เมตร ลำต้นค่อนข้างคดงอ เป็นปุ่มปม หรือเป็นพู เป็นร่องทั่วไป เรือนยออดเป็นรูปทรงกลม หรือรูปทรงกระบอกทึบ ใบค่อนข้างกลม โตขนาดใบประทู่ หนา หยาบ คล้ายกระดาษทราย ใช้ถูปลาไหลได้ ดอกเล็ก สีขาว ออกเป็นช่อ ผลกลม เมล็ดโต ขนาดเมล็ดพริกไทยล่อน และสีขาวเช่นเดียวกัน เปลือกสีเทา เรียบ หรือค่อนข้างเรียบ เปลือกในเป็นเส้นใยสีขาว และมียางสีขาวซึมออกมาเมื่อถูกตัด |
|
ลักษณะเนื้อไม้
สีขาว อ่อน ไม่ทนทาน เมื่อยังสดอยู่เหนียว |
|
ความถ่วงจำเพาะ
ประมาณ ๐.๘๕ |
|
สกายสมบัติ
|
|
กลสมบัติ
|
|
เคมีสมบัติ
|
|
ความทนทานตามธรรมชาติ
|
|
การอาบน้ำยาไม้
|
|
ประโยชน์
ไม้ กระดาษข่อย ที่ใช้ทำสมุดข่อยใช้กันมาแต่สมัยโบราณจนบัดนี้ ทำจากไม้ชนิดหนึ่ง กิ่งสดขนาดเล็ก ใช้สีฟัน ซึ่งชาวอินเดียนิยม เพราะอ่อน เหนียว มียางที่ช่วยให้ฟันทน ในประเทศพม่า และทางภาคเหนือของประเทศไทย ใช้ไม้สับผสมมวนบุหรี่พื้นเมือง
ราก ใช้เป็นยาใส่แผล
เปลือก แก้ท้องร่วง รักษารำมะนาด รักษาแผล ดับพิษในกระดูกและเส้นเอ็น แก้โรคผิวหนัง หุงเป็นน้ำมันทาริดสีดวง
ใบสด ปิ้งไฟพอเหลือง กรอบ ชงน้ำรับประทาน ทำให้ท้องระบายอ่อนๆ
เมล็ด เป็นยาอายุวัฒนะ บำรุงธาตุ เจริญอาหาร ขับลมในลำไส้
|
|
|
กลุ่ม:ไม้และของป่าบางชนิดในประเทศไทย
