|
[1693]
ขี้เหล็ก ( Cassia siamea)
CAESALPINIACEAE
ขี้เหล็ก(ทั่วไป); ขี้เหล็กแก่น(ราชบุรี); ขี้เหล็กบ้าน(ลำปาง, สุราษฎร์ธานี); ขี้เหล็กหลวง(เหนือ); ขี้เหล็กใหญ่(กลาง); ผักจี้ลี้(เงี้ยว-แม่ฮองสอน); แมะขี้เหละพะโดะ(กะเหรี่ยง-แม่ฮองสอน); ยะหา(มลายู-ปัตตา
|
|
ท้องที่ที่ขึ้น
ขึ้นอยู่ตามป่าเบญจพรรณชื้น และในที่โปร่งชุ่มชื้น ทั่วประเทศ จำนวนไม้ที่ส่งเข้ากรุงเทพฯ ในสมัยก่อนส่วนมากมาจากจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ สุราษฎร์ธานีและชุมพร |
|
ลักษณะทั่วไป
เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง สูง ๘-๑๕ เมตร เรือนยอดเป็นพุ่มแคบๆ ทึบ สีเขียวเข้ม เปลือกสีเทาปนน้ำตาลอ่อนๆ แตกตามยาวลำต้นเป็นร่องตื้นๆ ใบเป็นช่อ มีใบย่อย ๑๓-๑๙ ใบหรือมากกว่านี้ เรียบ ไม่มีขน ใบอ่อนมีขนสีน้ำตาลอมเขียว ดอกสีเหลืองเข้ม ออกเป็นช่อใหญ่แยกแขนงตามปลายกิ่ง และรวมกันอยู่เป็นกระจุกที่ปลายก้าน กระจุกหนึ่งมีมากกว่า ๑๐ ดอก บานไม่พร้อมกัน กลีบดอกขนาดเท่าๆกัน หลุดร่วงได้ง่าย บานเต็มที่เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๒.๕-๔.๐ ซม. ผลเป็นฝักแบนแคบ ค่อนข้างหนา สีน้ำตาลคล้ำ |
|
ลักษณะเนื้อไม้
สีน้ำตาลแก่ บางคราวแก่เกือบดำ มีลายเป็นเส้นสีแก่หรืออ่อนกว่าสีพื้น เสี้ยนตรง เนื้อค่อนข้างหยาบ แข็ง เหนียว หนักมาก ทนทาน เลื่อย ไสกบ ตบแต่งค่อนข้างยาก ขัดชักเงาได้ดี |
|
ความถ่วงจำเพาะ
ประมาณ ๑.๑๘ |
|
สกายสมบัติ
|
|
กลสมบัติ
|
|
เคมีสมบัติ
|
|
ความทนทานตามธรรมชาติ
เฉลี่ยประมาณ ๙.๕ ปี |
|
การอาบน้ำยาไม้
|
|
ประโยชน์
ไม้ ใช้ในการก่อสร้างอาคารบ้านเรือน เช่น เสา รอด ตง เครื่องเรือนอย่างดี ด้ามเครื่องมือ ไม้ถือ ลูกประสัก ไม้บุผนังที่สวยงาม ทำลูกหีบ กระสวย ไม้เท้า ด้ามร่มและใช้ต้มรักษาโรคหนองใน เข้าข้อ ออกดอก แผล ฝี แก้โลหิต ขับน้ำคาวปลา
เปลือก แก้ริดสีดวง
ใบ รับประทานขับระดูขาว แก้นิ่ว ขับปัสสาวะ
ดอกตูมและใบอ่อน รับประทานทำให้ท้องระบายอ่อนๆ
ดอก ลดความดันโลหิตสูง แก้หืด ล้างศีรษะแก้รังแค
เปลือก ราก ใบ ดอก ใช้ต้มรับประทานเป็นยาถ่ายพิษ ไข้กษัย และพิษเสมหะ
ดอกและยอดอ่อน ใช้รับประทานเป็นอาหารได้
|
กลุ่ม:ป่าสถานีวนเกษตรตราด
