.เขียนกลอนนี้มาจากใจที่ใสซื่อ
เห็นลายมือคงจำได้แม้ไม่สวย
อ่านให้จบเถิดนะจ๊ะอย่างงงวย
สื่อมาด้วยเพราะตราตรึงคิดถึงเธอ

.สำนวนเชยแบบเก่าคงเดาออก
คนบ้านนอกถูกแซวว่าเปิ่นเสมอ
บ่อยเหลือเกินคอยฝันไปใฝ่ละเมอ
ด้วยพร่ำเพ้ออดีตเก่าเราสรรค์กัน

.หลายปีแล้วเธอทิ้งไปให้ขื่นขม
ต้องตรอมตรมซมเศร้าเหงาโศกศัลย์
หนุ่มป่าไม้ไห้ระกำช้ำจาบัลย์
รอคอยวันกาลที่ลับกลับเหมือนเดิม

.เปรียบเหมือนเสือสิ้นลายด้วยไร้ป่า
ไฟโรยราร้างลมเป่าพัดเข้าเสริม
สักทิ้งใบคราวแล้งฝนคอยหล่นเติม
หนุ่มอับเฉาสิ้นสาวเพิ่มฮึกเหิมใจ

.ทนกระท่อนกระแท่นทำกรำการงาน
ต้องร้าวรานร้อนรนเกินทนไหว
หนีเหยียดหยามเย้ยหยันดั้นด้นไป
หาที่ใหม่หมายมุ่งมาคลายระกำ

.ทนโดดเดี่ยวอ้างว้างแสนห่างไกล
เพียงสำนึกระลึกใกล้ใจแสนช้ำ
ฝากลมหอบคิดถึงมาหาประจำ
แม่งามขำโปรดได้รู้อยากอยู่เคียง

.คอยติดตามแอบถามหาเป็นระยะ
อยากพบปะชิดใกล้ได้ฟังเสียง
เถิดหายโกรธปรารถนามาร่วมเรียง
ได้พร้อมเพรียงเพิ่มสุขปันทุกข์ไป

.ขอบคุณจ๊ะอ่านมาจบครบบทกลอน
พอจะย้อนหวนถ้อยคำจำได้ไหม
คือ"ครูนิด วนศาสตร์"ทาสหัวใจ
สาวป่าไม้โปรดอาทรก่อนสิ้นลม

.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com

Last updated: 2024-01-21 17:11:28