"ดอกแคป่าเก็บทำไมมากมายนั่น"
"อ๋อเก็บมันลวกพอช้ำน้ำขลุกขลิก
ข้าวสวยร้อนรีบเจียวไข่ใจระริก
แกล้มน้ำพริกรสขมหน่อยอร่อยดี"
"มีคนบอกไม่คิดว่าจะเป็นจริง
ฉันกวาดทิ้งเพราะมันตกรกพื้นที่
แอบเห็นลุงมาเก็บไปอยู่หลายที"
"สมุนไพรคุณค่านี้มีมากเออ"
"ขอโทษด้วยหากช้ามากวาดสาย
เกรงเจ้านายตรวจงานดูอยู่เสมอ"
"บ้านอยู่ไกลเดินมาล่าช้ากว่าเธอ
ถึงจะเก้ออย่าได้คิดไม่ติดใจ-
แล้วไม่ลองสักครั้งกินบ้างหรือ
ไม่ต้องซื้อเงินได้มาประหยัดไว้
ทั้งปลอดสารเคมีที่สร้างภัย
ผัดแกงต้มผสมได้ให้รสดี"
"โอยไม่เอาอาหารขมระทมนัก
ไม่ชอบผักตั้งแต่เด็กยังเล็กนี่
ชอบหมูเห็ดเป็ดเนื้อไก่ขายมากมี
กินทั้งทีต้องรักษาเอาหน้าไว้-
ด้วยข้างบ้านชอบกันสังสรรค์บ่อย
เขาจะพลอยคอยนินทาว่าเอาได้
เก็บแคป่าข้างถนนดอกหล่นไป
น่าอับอายไม่สมค่าฐานะมี-
ลุงทำงานอยู่หรือไม่ให้สงสาร"
"รับราชการใกล้เกษียณเปลี่ยนวิถี"
"คงเงินเดือนนิดหน่อยน้อยน่ะซี"
"รวมเกือบที่แสนบาทขาดนิดหน่อย"
ดอกแคป่าร่วงหล่นขาวพราวถนน
เพียงคนจนประเมินค่าว่าแสนน้อย
ต่างคนรวยเห็นคุณค่าว่าเลิศลอย
มุมมองพลอยสะท้อนใจในสังคม
.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com
หมายเหตุ *แคป่าหรือที่เรียกกันทั่วไปว่าแคนา มีชื่อวิทยาศาสตร์ Dolichandrone serrulata (Wall. ex DC.) เป็นต้นไม้อยู่ในวงศ์แคหางค่าง (BIGNONIACEAE) มีชื่อท้องถิ่น ว่า แคขาว แคเก็ตวา แคเก็ตถวา แคเค็ตถวา (เชียงใหม่), แคภูฮ่อ (ลำปาง), แคป่า (เลย, ลำปาง), แคทราย (นครราชสีมา), แคยาว แคอาว (ปราจีนบุรี), แคยอดดำ (สุราษฎร์ธานี), แคตุ้ย แคแน แคฝา แคฝอย แคหยุยฮ่อ แคแหนแห้ (ภาคเหนือ), แคนา (ภาคกลาง) จัดเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณทางยาหลายด้าน เช่น ช่วยบำรุงโลหิต แก้อาการปวดประสาท ช่วยในการนอนหลับ ช่วยแก้โรคชัก ช่วยแก้ไข้ลมหัว ใช้เป็นยาขับเสมหะ โลหิตและลม เป็นต้น
แรงดลใจ:ช่วงวิกฤตการณ์COVID-19 ถึงแม้ว่าเป็นสถานการณ์ที่น่าสะพรึงกลัว แต่วิถีชีวิตบางด้านของคนในกรุงเทพฯกลับดีขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหารถติดที่ผ่อนคลายลงไปได้อย่างมากมาย สภาพความหนาแน่นของรถยนต์บนท้องถนนเทียบได้กับกรุงเทพฯเมื่อ 30 ปีที่แล้วก็ว่าได้ การเดินทางระหว่างบ้านพักกับที่ทำงาน(ระยะทาง 15 ก.ม.) โดยขับรถยนต์ที่บางครั่งใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมง ก็เหลือเพียง 15-20 นาที ช่วยคลายความเครียดไปได้อย่างมากมาย
ที่ทำงานมีนโยบายให้ทำงานที่บ้านแทน หากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปที่ทำงน ยิ่งสบายที่ไม่ต้องรีบร้อนเดินทางตั้งแต่เช้าเหมือนที่เคย เพราะช่วงระยะหลังต้องออกจากบ้านราว 6.00 น. บวกลบ 15 นาที โดยต้องกินข้าวเช้าตั้งแต่ก่อนตะวันขึ้น คือราว 5.30 น. จนถูกเพื่อนหลายคน โดยเฉพาะพวกต่างจังหวัดแซวว่า"ยัดลงหรือ" ด้วยมันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่เลือกแล้วจากหลายทาง กินไปกินมามันก็ชินไปเอง มนุษย์เรามันขึ้นกับการฝึกฝน ทุกคนปรับตัวได้เพื่อความอยู่รอด
บางวันตื่นเช้ามามีเวลาเหลือเฟือ ก็เดินออกกำลังกายเพื่อรักษาสุขภาพให้เสื่อมช้า เปลี่ยนเส้นทางไปเรื่อยๆตามถนนหนทางใกล้บ้านพัก จนพบที่ชอบใจมาก คือ สวนสาธารณะ ที่ห่างจากบ้านราวเกือบ 2 ก.ม. เพราะมีปลูกต้นแคป่าไว้หลายต้น ทุกเช้าดอกแคป่าร่วงใต้ต้นมากมาย ซึ่งเก็บมาลวกกินกับน้ำพริกได้อร่อยมากเพราะมีรสขมอยู่ด้วย กับทั้งใช้ปรุงทำอาหารอย่างอื่นได้ดี เสียดายที่ไม่มีใครสนใจเก็บไปบ้างเลย คงปล่อยให้เหี่ยวเฉาใต้ต้นหรือถูกกวาดทิ้งโดยไร้ค่า
อย่าเพิ่งท้อแท้ในสิ่งที่ยังไม่พยายาม และอย่าเพิ่งหมดหวังในสิ่งที่ยังไม่เริ่มต้น
@ 
