.เกิดกลางดงพงชัฏเป็น"สัตว์ป่า"
เคียงพนาทำหน้าที่ให้ดีสุด
ก่อเกิดคุณค่าล้นเหลือเพื่อมนุษย์
ไม่เคยหยุดจากปางไหนแต่ไรมา
.เกื้อระบบนิเวศเขตพงไพร
หนุนป่าไม้ได้คงอยู่คู่โลกหล้า
การหมุนเวียนพลังงานอาหารพา
ช่วยรักษาสู่สมดุลพูนผลดี
.เพิ่มสีสันสิ่งเลิศล้ำธรรมชาติ
ห้าประสาทสัมผัสได้ในวิถี
จึงสร้างสุขนันทนาการสราญมี
สุดแต่ที่คนสรรหาพาต้องใจ
.วงการแพทย์ให้สำคัญมานานนัก
ประกอบยาด้วยตระหนักรักษาไข้
หมอทดลองเร่งทำคิดผลิตใช้
หวังช่วยคุ้มคุมโรคภัยได้พึ่งพา
.เพิ่มเติมปุ๋ยธาตุอาหารการเป็นอยู่
ป้องศัตรูโรคแมลงแฝงพืชป่า
ช่วยผสมสร้างแพร่พันธุ์สืบสานมา
เพื่อเสริมค่าพนาไพรให้สมบูรณ์
.สัญญลักษณ์ประจักษ์ใช้ในหลายชาติ
ได้องอาจอวยศักดิ์ศรีมิเสื่อมสูญ
สร้างตำนานจารค่าให้ได้เพิ่มพูน
ที่เกื้อกูลหนุนไพร่-ฟ้าตลอดไป
.สิ่งสำคัญการย่ำยีคอยบีฑา
ไล่เข่นฆ่าล่าเลือด-เนื้อ-ปวงเชื้อไข
คนกิน-เล่นรวมใช้งานสำราญใจ
ทนปวดเจ็บเสพเกินใคร่ไม่รู้พอ
.พร้อมก้มหน้าเผชิญกรรมทำต่อไป
ตามแต่ใจในมนุษย์สุดร้องขอ
แม้นานยิ่งคอยสิ่งฝันนับวันรอ
เมื่อไรหนอคนซึ้งค่า"สัตว์ป่า"เรา
.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com
หมายเหตุ บทกลอนนี้ได้ถูกตีพิมพ์เผยแพร่ในวารสารมณีบูรพา ปีที่14 ฉบับที่ 58 ประจำเดือนมกราคม-มีนาคม พ.ศ.2564 ของมูลนิธิอนุรักษ์ป่ารอยต่อ 5 จังหวัด
แรงดลใจ: ได้รับการติดต่อจากวารสารมณีบูรพาตั้งแต่ปีที่แล้ว ให้ช่วยนำเสนอบทกลอนทางด้านการอนุรักษ์สัตว์ป่า แต่ด้วยความรู้และประสบการณ์มีจำกัด จึงได้นำเสนอไปในทางการอนุรักษ์ป่าไม้แทน เพราะเรียนและทำงานทางด้านที่เกี่ยวข้องกับป่าไม้มาโดยตลอด อย่างไรก็ตามได้พยายามหาความรู้ด้านสัตว์ป่าพิ่มเติมจากที่เคยเรียน(มาบ้าง) จนสรุปามเป็นกลอนบทนี้ ซึ่งขอขอบคุณ ผศ.ดร.อิงอร ไชยเยศ น้องร่วมงานที่เรียนจบระดับปริญญาตรีถึงเอกมาทางสัตว์ป่าโดยตรง ในการให้ข้อคิดเห็นบางประการจนมีความมั่นใจมากขึ้น
ที่ผ่านมาในชีวิต มีหลายคนเคยถามเกี่ยวกับรสชาติของอาหารที่ทำมาจากเนื้อและผลิตภัณฑ์จากสัตว์ป่า เนื่องจากคงเห็นว่าทำงานด้านป่าไม้ที่ตระเวนไปในทุกจังหวัดของประเทศมาแล้ว กับทั้งเป็นคนพื้นเพจากภูธรที่ชอบล้อมวงสังสรรค์กับพรรคพวกเพื่อนฝูงทั้งในและนอกวงการป่าไม้อยู่บ่อยครั้ง(ในอดีต) ซึ่งยอมรับว่าเคยลิ้มลองอาหารดังกล่าวมาแล้วทุกชนิด ทั้งประเภทสัตว์มีกระดูกสันหลังที่เป็นพวกปลา พวกครึ่งน้ำครึ่งบก พวกสัตว์เลื้อยคลาน พวกสัตว์ปีก และพวกสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนม รวมทั้งประเภทสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง อันได้แก่ พวกฟองน้ำ พวกลำตัวกลวง พวกหนอนตัวแบนและตัวกลม พวกลำตัวเป็นปล้อง พวกมีขาเป็นข้อ พวกหอยและหมึก และพวกมีผิวขรุขระเป็นหนาม
การปรุงอาหารก็ผ่านมาทุกรูปแบบ ทั้งผัด นึ่ง อบ ยำ คั่ว หลน ต้ม แกง ปิ้ง ย่าง เผา บางทีก็ดิบๆสุกๆ หรือทั้งที่ไม่ต้องปรุงเลยก็มี เรียกได้ว่าเคยบริโภคมามากมาย บางทีก็มีกรรมวิธีที่แปลกและพิสดารเหลือเกิน ทั้งนี้มีบทสรุป ก็คือ ไม่ติดใจรสชาติหรือโปรดปรานอาหารจากสัตว์ป่าชนิดใดเลย อาจเป็นเพราะจิตสำนึกของการเป็นป่าไม้ที่ค่อนข้างเอนเอียงไปในทางอนุรักษ์สัตว์ป่าก็ได้ ยิ่งมาถึงกาลปัจจุบัน ตั้งใจไว้ว่าพยายามหลีกเลี่ยงอาหารจากสัตว์ที่นำมาจากพื้นที่ป่าไม้ให้มากที่สุด ด้วยรู้สึกสำนึกในคุณค่าของสัตว์ป่าทุกชนิดที่มีต่อระบบนิเวศป่าไม้และสังคมอย่างมากมาย
คนที่อยากให้มีคนเคารพ ต้องรู้จักเคารพผู้อื่น
@ 
