•เก็บเงินสร้างเรือนหอรอสาวไว้

ปีติใจท่วมท้นจนล้นเอ่อ

ปลูกพืชพรรณหวนอดีตพิษรักเจอ

เตือนเสมอมั่นไว้ไม่เคลื่อนคลาย

•มี "บัวบก" ควบ "ฟ้าทะลายโจร"

แก้ฤทธิ์โดนอกหักรักสลาย

เคยอักเสบเจ็บระกำช้ำใจกาย

ทุเลาหายกำเริบบ้างบางระยะ

•เน้น "กุหลาบ" ดอกม่วงคอยหน่วงคิด

ยังฝังจิตถูกเธอเห็นเช่นขยะ

จนหลาบจำยิ่งนักยากเลยละ

สุดที่จะลืมช้ำฝืนทำใจ

•ส่วน "อโศก" หวังที่ชีวิตนี้

คงโชคดีมีวันอันสดใส

แต่ครั้นยามอยู่เดียวเปลี่ยวฤทัย

อดไม่ได้แวบถึงเธอเสมอมา

•อัน "กระเพรา" มากมี "พริกขี้หนู"

ผัดใส่หมูของโปรดเราคราวก่อนหน้า

แนมไข่ดาวอร่อยล้ำพริกน้ำปลา

จึงหลายคราหาแกล้มเหล้าให้เหงาคลาย

•เสริม "ใบหนาด" ดงใหญ่ไว้หน้าบ้าน

ตามตำนานดีแท้แก้โรคร้าย

แต่ที่หวังเกรงระกำมากล้ำกราย

�ป้องผีร้ายมาหลอกรักหักอกเรา

•อีก "ไม้ป่า" หาไว้มีหลายพันธุ์

คนร่วมฝันออดอ้อนแต่ก่อนเก่า

เรียนป่าไม้สุขทุกข์กันมานานเนา

แล้วทำเศร้าโหดร้ายไร้ไยดี

•ปลูก "ต้นรัก" แอบไว้ซ่อนในทรวง

ด้วยแสนหวงห่วงลำเค็ญเช่นก่อนนี้

รอคนจริงหญิงเมตตาเปี่ยมปรานี

จึงจะมอบตอบไมตรีพลีให้นวล

•ครูนิด วนศาสตร์ (ชมรมสีเสียดแก่น)

�www.lookforest.com

�

�

แรงดลใจ:

บังเอิญเปิดซีดีในรถยนต์ได้ฟังเพลง "เรือนหอน้ำตา" ที่ก๊อท "จักรพันธ์ อาบครบุรี" ร้องแล้ว มีความรู้สึกว่าเพราะมาก ต้องเปิดฟังซ้ำอีกหลายรอบ ยอมรับว่าคนแต่งมีจินตนาการที่ดีจริงๆ จึงพยายามค้นหาว่าเป็นผู้ใด ตอนแรกนึกว่าเป็นเพลงที่แต่งขึ้นใหม่ให้ก๊อทร้องโดยเฉพาะ แต่พบว่าน่าจะเป็นเพลงที่แต่งมานานแล้ว เพราะมีนักร้องลูกทุ่งดังในอดีตร้องอยู่หลายคน ทั้งพี่เป้า "สายัณห์ สัญญา" พี่แอ๊ว "ยอดรัก สลักใจ"และพี่เส "เสรี รุ่งสว่าง" แต่ละคนร้องเพราะกันทั้งนั้น

พยายามค้นทาง google อยู่นาน จึงพบว่าผู้แต่งคืออาจารย์พิเศษ แสงเพชร หรือเสียงเพชร ซึ่งเป็นคนบ้านไร่แค ต.หนองกะปุ อ.บ้านลาด จ.เพชรบุรี ที่เสียชีวิตไปแล้วเมื่อ 14 มิ.ย.58 โดยเป็นนักร้องและนักแต่งเพลง (เพลงที่รู้จักกันดีคือขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ) สำหรับเพลงเรือนหอน้ำตามีสาระสำคัญก็คือคนอกหักที่สร้างเรือนหอรอสาวโดยขุดบ่อไว้รองรับน้ำตาตัวเองจนใช้แทนน้ำประปาได้ (ซึ่งน่าจะไหลออกมามากมายอย่างเหลือเกิน) ลองหาฟังแล้วจะรู้ว่าเพราะและมีความหมายดีจริงๆ

สำหรับพวกป่าไม้หลายคนที่ต้องเผชิญกับภาวะอกหักคงมีจิตนาการที่แตกต่างกันไป ได้มีโอกาสสนทนากับคนเหล่านี้แล้วต่างก็ไม่เห็นเข็ดหลาบสักราย เพียงแต่แต่ละคนมีหนทางที่ไม่เหมือนกัน� ในที่นี้ไม่อยากรื้อฟื้นโดยระบุชื่อใคร เพราะเขาคงไม่อยากให้เปิดเผยด้วยบางคนมีตำแหน่งใหญ่โตและเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในสังคมชาวป่าไม้ หากแต่ว่าในภาพรวมคงมีหลายคนที่ยังคิดถึงอดีตเก่าๆ ที่ผูกพันกับคนรักเดิม โดยเฉพาะในบรรยากาศที่เกี่ยวข้องกับพืชพรรณหรือต้นไม้เนื่องจากได้ร่ำเรียนกันมาทางนี้ จึงนำมาสะท้อนเป็นกลอนข้างต้นให้อ่านกัน อาจมีบางตอนตรงกับใครบ้างก็อย่าว่ากันนะ

ไม่รู้ว่าน้องๆ ป่าไม้ในสังคมยุค Thailand 4.0 ยังคงมีความรู้สึกในด้านการผิดหวังต่อความรักเหมือนคนสมัย Thailand 2.0 - 3.0 อยู่หรือไม่ เพราะสังคมไทยในปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเป็นอย่างมาก จนตามไม่ค่อยจะทัน คงมีน้อยคนที่สะท้อนความรู้สึกตัวเองเหมือนกลอน "เรือนหอป่าไม้" ที่พรรณามานี้ บางคนอ่านแล้วอาจไม่เข้าใจ หรือมีความเห็นที่แตกต่างออกไป หรืออาจมีบางคนที่รู้สึกคล้อยตาม(ก็อาจมีนะ)อยากให้ช่วยวิจารณ์บ้างเพื่อเป็นข้อมูลในการเขียนงานต่อๆ ไป

�

Last updated: 2017-03-18 16:08:40