๏นนทรีผลัดทิ้งใบไม่นานนัก

ก็พร้อมพรักผลิบานวันฟ้าใหม่

กั้นแดดฝนแผ่ประสานก้านกิ่งใบ

เพื่อร่มรื่นชื่นใจให้ผู้คน

๏ทุ่งบางเขนผ่านหนาวเข้าหน้าร้อน

มินานย้อนเยือนมาสู่หน้าฝน

ปีเดือนวันผันเปลี่ยนหมุนเวียนวน

สิ้นร้อนรนมีสดใสให้กลับเยือน

๏น้องมาใหม่ไม่นานผ่านเป็นพี่

เคลื่อนอีกปีมีน้องใหม่ได้เป็นเพื่อน

วัฏจักรหมุนไปไม่แชเชือน

คอยย้ำเตือนพันผูกลูกนนทรี

๏วนศาสตร์รับน้องแรกหมองหม่น

ยามผ่านพ้นสิ้นทุกข์กลายสุขศรี

รวมพลังร้อยความรักสามัคคี

อยู่ชั่วนาตาปีมิเปลี่ยนไป

๏เพื่อนรุ่นจบจากกันพาลแสนเศร้า

ไม่ช้าเราพบกันวันฟ้าใส

แลกทุกข์สุขแบ่งปันสานหัวใจ

เปรียบคนใกล้เคียงกันเช่นวันเดิม

๏จากอาจารย์พันผูกปลูกความคิด

สร้างเหล่าศิษย์ปลุกใจให้ฮึกเหิม

วิชาการท่านคอยให้ได้แต่งเติม

จึงช่วยเพิ่มเสริมสัมพันธ์สืบนานไป

๏ศิษย์วน.สังสรรค์กันปลื้มนัก

ร้อยความรักถักฝันอันสดใส

ทุกรอบปีพบกันมั่นฤทัย

เร่งโหมไฟใฝ่รักษาวนาลี

๏ทุกสิ่งเปลี่ยนเวียนไปได้หวนกลับ

สาวไพรลับจากลาหายหน้าหนี

นานเหลือเกินเหินห่างร้างคนดี

น้ำตาปรี่หดหู่ใจหมองไหม้ทรวง

ครูนิด วน.43 (ชมรมสีเสียดแก่น)

www.lookforest.com

แรงดลใจ:

จบจากเกษตร(มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์)มากว่า 30 ปีแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกผูกพันกับเกษตรเป็นอย่างมาก เพราะมีประเพณีและกิจกรรมหลายอย่างที่หล่อหลอมให้พวกเรามีเลือดสีเขียวภายใต้แม่นนทรีเดียวกัน โดยเฉพาะแต่ละตึกหรือหอพักและคณะต่างๆ ล้วนมีกิจกรรมย่อยที่สอดแทรกเพิ่มเติมตามความเหมาะสมกับอัตลักษณ์ของตนเอง ซึ่งชาววน.(คณะวนศาสตร์)ก็เช่นเดียวกัน เรามีทั้งการวิ่งประเพณี 15 กิโลเมตร การเต้นอินเดียน การพัฒนาคณะและอีกหลายกิจกรรมทำให้พวกเราผูกพันกันมาก เนื่องจากเมื่อจบไปแล้วส่วนใหญ่แล้วก็มักวนเวียนทำงานในหน่วยงานที่มีจำกัด จึงพบปะกันอยู่เสมอ เพียงแต่บางรายที่มีอุบัติเหตุทางหัวใจหรือชีวิต อาจต้องหลบหน้าหลบตาในบางโอกาสเท่านั้น

มีโอกาสผ่านไปผ่านมา รวมทั้งทำกิจกรรมบางอย่างทั้งของเกษตรและวน.หลายครั้ง ยังอดรู้สึกอาลัยอาวรณ์กับอดีตเก่าๆที่ผ่านมาไม่ได้ เคยทบทวนดูแล้ว พบว่า ห้วงชีวิตขณะเรียนที่นี่ดูจะมีความสุขมากที่สุด อาจเป็นเพราะว่าต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุดคือการเรียนให้จบภายในเวลา 4 ปีที่กำหนดไว้เท่านั้น ซึ่งก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไรเลย จึงมีโอกาสและเวลาต่อการเข้าร่วมกิจกรรมหลายด้านที่ตัวเองชอบ แม้ขณะนั้นยังต้องแบมือขอเงินจากพ่อแม่อยู่ก็ตาม ต่างจากชีวิตตอนเรียนระดับประถมและมัธยมศึกษาที่มีกฎเกณฑ์ต่างๆมากมาย ส่วนชีวิตในตอนทำงานแม้มีเงินเดือนที่เลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ ก็ต้องรับผิดชอบงานในหน้าที่มากมายที่ดูเหมือนว่ามีความเสี่ยงต่อความมั่นคงของชีวิตที่พลาดมิได้เลย

อย่างไรก็ตามบางอย่างในชีวิตเปรียบเสมือนน้ำตกที่ไหลไปแล้วไม่มีโอกาสไหลทวนมาอีก จึงต้องตัดใจที่ไม่คร่ำครวญหามัน และพร้อมเดินหน้าไปเพื่อแสวงหาหนทางที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็เป็นน้ำท่าที่เอื้อประโยชน์แก่สังคม ทั้งการหล่อเลี้ยงผืนพนาและพืชเกษตรให้มีความมั่งคั่งอุดมสมบูรณ์ต่อไป

Last updated: 2015-06-19 15:24:22