•ณ พ.ศ.สองพันห้าร้อยยี่สิบ

เป็นปีทิพย์สี่สิบสามวนศาสตร์

ได้มาพบสบฝันที่มั่นมาด

สมบัติชาติป่าไม้อยู่คู่แผ่นดิน

•เป็นรุ่นแรกรับผู้หญิงเรียนป่าไม้

กนิษฐรัตน์สร้างชื่อไว้ใครรู้สิ้น

สิบเก้าคนเคียงบ่าชายดั่งใจจินต์

ป่าทุกถิ่นช่วยกันฝ่าฟันไป

•หลากการเรียนกิจกรรมทำมุ่งมั่น

ร่วมบากบั่นพร้อมพรักหนักเพียงไหน

ประชุมเชียร์สืบสานตำนานไพร

วิ่งทางไกลรักษาประเพณี

•ที่สิบเจ็ดธันวาคมสุขสมนัก

ร้อยความรักถักทอต่อรุ่นพี่

เต้นอินเดียนรับน้องใหม่เชื่อมไมตรี

สามัคคีพวกเราชาวพนา

•ร่วมกีฬาภายในไม่ลดละ

แพ้ชนะพาสำราญกันถ้วนหน้า

ผูกน้ำใจไมตรีเปรมปรีดา

ลูกเกษตรมหาวิทยาลัย

•เหล่าเพื่อนรุ่นกระตุ้นกันหมั่นศึกษา

เรียนวิชาสอบผ่านกันสดใส

ทั้งพื้นฐานปฏิบัติยืนหยัดไป

เน้นเนื้อหาด้านป่าไม้หมายหลักการ

•ฝึกงานป่าเหนื่อยล้นบนเขาใหญ่

ปักธงชัยวังน้ำเขียวหน้าเซียวกร้าน

วนกรห้วยทากหนักร้าวราน

แต่เบิกบานกันอยู่หมู่รุ่นเรา

•ปีสองพันห้าร้อยยี่สิบสี่

ฤกษ์สิบห้ากรกฎดีไหนมีเท่า

องค์ในหลวงทรงเมตตาค่านานเนา

ธ โปรดเกล้าพระราชทานปริญญา

•บ้างมุ่งมั่นฟันฝ่างานป่าไม้

บ้างฝักใฝ่เป็นอาจารย์การศึกษา

บ้างอาชีพส่วนตนผลนำพา

ความก้าวหน้าตามบุญกรรมที่ทำไป

•บ้างใหญ่โตเรืองรุ่งแสนฟุ้งเฟื่อง

นามกระเดื่องอนาคตดูสดใส

บ้างระกำต่ำต้อยละห้อยใจ

แต่ที่เห็นเป็นส่วนใหญ่ล้วนได้ดี

•พวกเราเหลืออายุกาลไม่นานแน่

ก็ต้องแก่ก่อนพรากจากโลกนี้

ทรัพย์สมบัติติดตัวไปคงไม่มี

เหลือสิ่งที่ก่อกรรมไว้ให้โจษจัน

•วอนพวกเราวนศาสตร์สี่สิบสาม

รำลึกความยามทุกข์ร่วมสุขสันต์

ขอห่วงหาเอื้อเฟื้อช่วยเหลือกัน

ผูกสัมพันธ์เยื่อใยไปตราบนาน

•ครูนิด วน.43 (ชมรมสีเสียดแก่น)

แรงดลใจ

                พวกเราชาววนศาสตร์รุ่น 43มีหลายสิ่งหลายอย่างที่โดดเด่นเป็นที่กล่าวขวัญกันในหมู่อาจารย์ รุ่นพี่ รุ่นน้องวนศาสตร์  รวมทั้งบุคคลที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเป็นวนศาสตร์รุ่นแรกที่คณะเปิดโอกาสให้ผู้หญิงเข้ามาเรียนด้านป่าไม้ของประเทศไทย ซึ่งหนึ่งในนั้นมีก้อย-กนิษฐรัตน์ เย็นกาย(จิตต์การุญ) ก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นวีรสตรีป่าไม้อีกด้วย

               พวกเราผ่านสุขทุกข์ร่วมกันมาอย่างมากมายตลอดระยะเวลาสี่ปีที่เรียนด้วยกันในช่วง พ.ศ.2520-2524 ทั้ง ที่ทุ่งบางเขนและการฝึกงานในพื้นที่ป่าไม้หลายแห่ง เช่นที่เขาใหญ่ ปักธงชัย(วังน้ำเขียว) หาดวนกร ห้วยทากฯลฯ  จึงมีความผูกพันกันอย่างมากแม้หลายคนจะไม่ได้พบกันบ่อยนักในช่วงหลังจากที่จบการศึกษาเนื่องจากภาระการงานและครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ แต่ก็พยายามติดต่อกันมาโดยตลอด รวมทั้งมีการพบปะสังสรรค์กันตามโอกาสที่เอื้ออำนวย

                ในห้วงชีวิตที่เหลืออยู่ไม่นานสำหรับการทำงาน และชดใช้กรรมในโลกใบนี้ ฝากให้พวกเราหวนถึงความสัมพันธ์ในอดีตและช่วยเหลือกันตามศักยภาพด้วยความจริงใจ  ที่คำนึงถึงวัถตุนิยมให้น้อยที่สุดเพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงภาพลวงตาที่ไม่มีความจีรังยั่งยืน และอาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อเกียรติภูมิของตัวเองด้วยซ้ำไป

Last updated: 2017-05-20 10:15:10