สิ้นบุญแล้ว “แม่สมถวิล ภิรมย์สุวรรณ”

ดับความฝันทุกข์โศกลาโลกนี้

ด้วยมะเร็งเกินรักษาคร่าชีวี

ยังทรงจำคุณความดีมิรู้ลืม

“แม่”รุ่มรวยน้ำใจให้ทุกคน

ใครขัดสนจนไร้ช่วยให้ปลื้ม

ทั้งเงินทองของใช้ให้หยิบยืม

คนดูดดื่มต่อไมตรีที่เจือจาน

“แม่”เลี้ยงดูลูกห้าคนอดทนยิ่ง

ทำทุกสิ่งหวังได้ดีมีหลักฐาน

คอยอุดหนุนเอื้อเฟื้อเหลือประมาณ

จนชั้นหลานยังเป็นห่วงดั่งดวงตา

“แม่”ชุ่มฉ่ำน้ำใจให้เพื่อนบ้าน

หวังก่อสานไมตรีมีถ้วนหน้า

คนรายรอบจึงเยื่อใยให้ศรัทธา

คอยนำพาความหวังดีมีต่อกัน

“แม่”โอบอ้อมอารีญาติพี่น้อง

ใครหม่นหมองครองทุกข์ปลุกปลอบขวัญ

คอยเยื่ยมเยือนเตือนใจสายสัมพันธ์

ทั้งคงมั่นเมืองย่าโมเติบโตมา

“แม่”มือเย็นเหลือล้นปลูกต้นไม้

จนเติบใหญ่งามสะพรั่งอย่างถ้วนหน้า

ชาวป่าเลนป่าไม้ได้เมตตา

กาลเวลาล่วงไปไม่เปลี่ยนแปร

เจ็ดสิบแปดปีที่ผ่านเนิ่นนานนัก

“แม่”ยังรักต่อการให้ใจแน่วแน่

แม้เจ็บป่วยยังเป็นห่วงจากดวงแด

หวังเพียงแต่คนชิดใกล้ได้เบิกบาน

ขอบุญพา “แม่สมถวิล ภิรมย์สุวรรณ”

สู่สวรรค์ชั้นฟ้าทิพย์สถาน

พระคุณ“แม่”ทรงจำไว้ไปตราบนาน

ในดวงมานด้วยพันผูกลูกทุกคน

�

ครูนิด วน.43(ชมรมสีเสียดแก่น)

���������������������������������������������������������������������������������������������������

แรงดลใจ: รู้จักและคุ้นเคยกับแม่หวิน(สมถวิล ภิรมย์สุวรรณ)มาตั้งแต่ปี พ.ศ.2522 เมื่อครั้งเพื่อนสนิท(สมศักดิ์ พิริยโยธา วนศาสตร์ 43)เริ่มเป็นแฟนกับคุณเจี๊ยบ(เนตรนภิศ บุตรสาวของแม่หวิน) ยิ่งเมื่อทั้งสองแต่งงานกันได้เยี่ยมเยียนและมีกิจกรรมล้อมวงร่วมกันระหว่างครอบครัวรวมถึงชาวป่าไม้ทั้งป่าบกและป่าเลนบ่อยครั้งทำให้มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับแม่หวินมากยิ่งขึ้น เพราะมีรสนิยมและอารมณ์รื่นเริงบันเทิงใจคล้ายกัน แม่หวินเมตตาทำอาหารเผื่อแผ่อยู่เสมอเพราะมีฝีมือการทำอาหารที่เลิศเลอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแกงเขียวหวานเนื้อที่ยากจะหาใครมาปรุงอร่อยได้เท่าเทียม� ผู้ที่ได้ลิ้มลองแล้วเป็นต้องติดอกติดใจไปตามกัน

�������� ไม่คิดว่าแม่หวินจะจากไปอย่างฉับพลันเพราะเท่าที่เห็นภายนอกดูว่าแข็งแรงไม่มีโรคภัยร้ายแรงเบียดเบียน แม้ตอนที่เริ่มป่วยได้ไปเยี่ยมทั้งที่โรงพยาบาลนพรัตนราชธานีและที่บ้านก็ยังกระชุ่มกระชวย เพียงแต่โชคร้ายที่ภายหลังพบว่าเป็นมะเร็งปอดที่ลุกลามอย่างรวดเร็วอาจเป็นเพราะการสูงวัยตามกาลเวลา สุดท้ายต้องจากลาไปเมื่อวันที่� 10 กันยายน 2556 ด้วยวัยเพียง �78� ปีที่นับว่ายังน้อยไปสักหน่อย น่าจะได้ห่วงหาอนาทรกันมากกว่านี้� จึงขอบันทึกความดีของแม่หวินเพื่อเป็นอนุสรณ์ตามที่คุณเจี๊ยบร้องขอด้วยความเต็มใจและตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง

Last updated: 2013-12-14 09:44:29