•เยือนถิ่นเก่าคราวบรรจุสระบุรี

เยี่ยมน้องพี่พวกเราชาวป่าไม้

ได้เจอ"ติ๋ม"คนงานสะท้านใจ

พาหวั่นไหวปลงจิตอนิจจา

•จากสาวรุ่นเอิบอิ่มเคยยิ้มแย้ม

ทรวงแฉล้มปานเทพีแม่ศรีป่า

เริ่มผิวคล้ำเหี่ยวย่นไปใกล้ชรา

แซมไฝฝ้ากระดำตามเนื้อตัว

•ทั้งแม่พ่อพี่น้องเคยครองสุข

บ้างสิ้นทุกข์บ้างย้ายพรากจากไปทั่ว

แม้ลูกสองต้องแตกแยกครอบครัว

เหลือเพียงผัวฝากผีไข้ไว้ด้วยกัน

•กายแข็งแรงแกร่งกล้าพาสู้ไป

พร้อมฟันฝ่างานป่าไม้ไม่ไหวหวั่น

แม้ขุดดินถางหญ้าสารพัน

มาถึงวันดูอ่อนล้าพาโรยแรง

•เพียงบางสิ่งยืนยง"ติ๋ม"คงอยู่

ใจยังสู้เหลือล้นตาโชนแสง

รู้เจียมตัวตามท่าทีที่สำแดง

ไมตรีแฝงด้วยสัตย์ซื่อยึดถือนัก

•ถึงมีนายป่าไม้เปลี่ยนหลายคน

ยังเปี่ยมล้นให้"อ.ต๋อง*"ครองใจภักดิ์

รู้สิ้นกรรมพร่ำไห้หาอาลัยรัก

ด้วยประจักษ์ในความดีมิเสื่อมคลาย

•สี่สิบปี"ติ๋ม"เป็นแต่แค่คนงาน

ที่ดักดานทำเพื่อป่ามาหลากหลาย

ก่อประโยชน์ราชการอันมากมาย

จะมีนายสักกี่คนที่สนใจ

•ปีหน้า"ติ๋ม"ต้องลาเกษียณงาน

เงินบำเหน็จบำนาญนั้นไม่ได้

จำตากหน้าหางานซมซานไป

แลกเงินใช้ตามวิถีที่เผชิญ

.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)

www.lookforest.com

หมายเหตุ *"อ.ต๋อง" คือ "รศ.ดร.มณฑล จำเริญพฤกษ์" ที่เคยบรรจุรับราชการครั้งแรกราวปี พ.ศ.2522 ที่สำนักงานป่าไม้เขตสระบุรี กรมป่าไม้ในขณะนั้น  (ปัจจุบันเปลี่ยนเป็นสำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 1 สาขาสระบุรี กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช)  ซึ่งได้รับการมอบหมายให้ทำหน้าที่หัวหน้าสถานีวนกรรมภาคกลาง(พุแค) ที่เหล่าคนงานรวมทั้ง"ติ๋ม"และครอบครัวให้ความเคารพ นับถือและศรัทธาในความดีเป็นอย่างมากจนถึงทุกวันนี้

แรงดลใจ:

เมื่อ 3-4 สิงหาคม 2561 ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสกลับไปเยือนถิ่นเก่า สมัยเคยทำงานที่สระบุรีอีกครั้ง ได้มีโอกาสพบปะเกลอเก่าหลายคน ก็ไม่พ้นในการทบทวนอดีตเก่าในชีวิตป่าไม้ที่เคยผ่านมา ทั้งทุกข์และสุขคละเคล้ากันไป เสียดายเหลือเกินที่เวลาล่วงเลยไปเร็วยิ่งนัก จากหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่เคยปราดเปรียวและคล่องแคล่วปานพยัคฆ์เจ้าป่า กลับกลายเป็นคน สว.ที่(ค่อนข้าง)งุ่มง่ามและเฉื่อยชาเหมือนหมูแก่อุ้ยอ้าย เกือบ 40 ปีที่ผ่านมาโลกนี้ช่างหมุนเร็วเหลือเกิน จนอยากจะหยุดโลกนี้ไม่ให้เคลื่อนที่ไปอีก เพราะยังประสงค์แสวงสุขต่อไปอีก ตามประสามนุษย์ที่ยังมีไฟ(ในทรวง) แต่ก็ยังดีใจที่ได้ตักตวงประสบการณ์ป่าไม้จากสระบุรีมาปรับใช้จนถึงปัจจุบัน

มางวดนี้ที่พลาดไม่ได้ ก็คือ ต้องแวะสัมผัสกับงาน "ชิมเพลิน เดินไพร ประชารัฐสระบุรี" ที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ภายในสวนพฤกษศาสตร์พุแค ซึ่งตอนนี้ได้ประกาศให้เป็นป่าในเมืองตามนโยบายรัฐบาลยุค คสช.อีกด้วย ทั้งนี้เพราะ ท่านสรัชชา สุริยกุล ณ อยุธยา ผู้อำนวยการสำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 1 สาขาสระบุรี เชื้อเชิญให้ไปสัมผัสของดี ก่อนที่ท่านจะเดินทางไปรับตำแหน่งสูงขึ้น เป็นผู้อำนวยการสำนักงานทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมจังหวัดเชียงใหม่  ซึ่งก็ไม่ผิดหวังเพราะบรรยากาศร่มรื่น สามารถชมและเลือกสินค้าที่มีหลายชนิด ยังได้ซื้อหาของกินหลายรายการกลับมาปรุงพร้อมฝากคนทางกรุงเทพฯ ขอบอกว่าผู้รักสุขภาพไม่ควรพลาด   

โชคดีที่ได้พบ"ติ๋ม"แบบบังเอิญ ด้วยห่างเหินกันนานเหลือเกินกว่า 30 ปี ยังคงจดจำภาพสมัยรู้จักครั้งแรกได้เป็นอย่างดี ตอนนั้นไปบรรจุเป็นข้าราชการป่าไม้ที่สระบุรี พ่อ-แม่ พี่ๆ สามี(ดม) และตัว"ติ๋ม"เองทำงานเป็นคนงานป่าไม้ในตำแหน่งลูกจ้างชั่วคราว กล่าวได้ว่าในขณะนั้นเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอยู่ระดับหนึ่ง โดยลุงเจือผู้เป็นพ่อเป็นผู้นำครอบครัวที่เข้มแข็ง เป็นคนที่มีความจริงใจ อดทน ซื่อสัตย์และมีน้ำใจ กับทั้งพยายามชักจูงให้ลูกหลานดำเนินรอยตาม เราสนทนากันด้วยความดีใจ "ติ๋ม"เล่าว่ายังคงวนเวียนทำงานเป็นคนงานป่าไม้มาโดยตลอด สุดท้ายได้มาเป็นคนงานของสวนพฤกษศาสตร์พุแค หลายคำพูดของ"ติ๋ม"ที่น่าสนใจคือ

"เพิ่งมารู้ทีหลังว่าอาจารย์มณฑลเสีย ม่ายงั้นต้องไปเผาแกที่กรุงเทพฯให้ได้ แม้ว่าอยู่ที่ไหนก็จะไปเผา น่าเสียดาย แกเป็นคนดี ไม่น่าอายุสั้น" "ติ๋ม"กล่าวด้วยเสียงสั่น ในขณะที่มือป้ายน้ำตาไป

"พอรู้ข่าวก็ทำบุญไปให้แก วันนั้นภาวนาให้แกมาหา พอกลางคืนนอนหลับ ฝันว่าแกมาจริงๆ ถามว่าหัวหน้ามาทำไม แกตอบว่า ก็ติ๋มให้มาหาไม่ใช่หรือ มีอะไรไหม" ดูแววตา"ติ๋ม"มีประกายขึ้นอาจเป็นด้วยแรงศรัทธาที่มีต่อแก

"พอพ่อเสียไปไม่นาน แม่มาล้มป่วยนอนเป็นอัมพฤกษ์อยู่นาน ต้องดูแลแกตลอด ช่วงนั้นเจอเคราะห์กรรมหลายอย่าง ชีวิตสาหัสเหลือเกิน โชคดีที่ผ่านพ้นมาได้"

"ลูกๆเขามีครอบครัวแยกไปหมด ก็ไม่ค่อยมั่นคงนัก พี่ดมพอเกษียณ ก็ทำงานอยู่บ้าน ซื้อที่แปลงเล็กๆอยู่ข้างสถานีวิจัยถ่าน ปีหน้าติ๋มก็เกษียณแล้ว ก็คงหาอะไรทำไปพอเลี้ยงตัวได้" ทำให้ระลึกได้ว่าเป็นคนเกิดปีเดียวกับ"ติ๋ม"

"ปีที่แล้ว ที่มาจัดงานเลี้ยงเกษียณอาจารย์มณฑล ก็มีคนบอกนะ แต่ไม่กล้าเข้าไปหา มันต่างกับสมัยก่อนเหลือเกิน" "ติ๋ม"คงหมายถึงสถานภาพทางสังคมที่แตกต่างกัน ทั้งที่กลุ่มพวกเราชาวสีเสียดแก่นยังมีความรู้สึกผูกพันเหมือนเดิม ด้วยบ่อยครั้งที่พวกเรามักคุยกันถึงอดีตที่สระบุรี ซึ่งได้พยายามอธิบายให้"ติ๋ม"รับรู้

"รูัว่าพวกอาจารย์และหัวหน้าทุกคนเหมือนเดิม แต่ไม่กล้าไปหาหรอก เดี๋ยวคนอื่นเขาจะว่าเอา" "ติ๋ม"สะท้อนความรู้สึกด้วยความเจียมตัว แต่แฝงด้วยความจริงบางอย่างที่ทำให้อดเก็บเอามาคิดในภายหลังไม่ได้

คนในสังคมไทยเรายังมีความแตกต่างกันอย่างมากมายเกินคาดคิด หลายคนที่เป็นคนดีและมุ่งมั่นทำงานเพื่อวงการป่าไม้และสร้างฐานะทางครอบครัวอย่างเหลือเกิน อาจไม่มีโอกาสต่อความก้าวหน้าและประสบความสำเร็จในชีวิตมากนัก ซ้ำบางครั้งยังดูเหมือนว่าถอยหลังลงคลองเสียด้วยซ้ำไป เช่นกรณีของ"ติ๋ม"ข้างตัน ในขณะที่หลายคนกับเสวยสุขอย่างเหลือเกินทั้งที่ไม่ได้ทุ่มเทให้วงการป่าไม้มากนัก กับทั้งบางโอกาสยังเป็นผู้ตักตวงผลประโยชน์   อันทำลายระบบและกลไกที่ดีของวงการป่าไม้อย่างน่าขยะแขยงอีกด้วย อีกนานสักเพียงไหนหนอที่คนระดับรากหญ้าของชาวป่าไม้เรา จะได้มีโอกาสก้าวหน้าในเส้นทางของชีวิตมากกว่าที่ผ่านมาและเป็นอยู่ในปัจจุบัน คงไม่ต้องมากหรือเลิศหรูเท่าข้าราชการ แต่ให้มีฐานะทางเศรษฐกิจและศักดิ์ศรีของมนุษย์ที่ใกล้เคียงกับคนงานภาคเอกชนก็ยังดี

Last updated: 2018-08-14 09:45:42