เคยสงสัยไหมว่า มนุษย์เรานั้นดำรงชีวิตด้วยเหตุผลใด บ้างก็ว่าเพื่อความสุข เพื่อสรรค์สร้างประโยชน์ เพื่อความยิ่งใหญ่แห่งวงศ์ตระกูล เพื่อความรักหรือคนที่รัก … จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การดำรงชีพไปสู่จุดดังกล่าวล้วนแล้วแต่เกิดจากการแข่งขันเพื่อให้ได้มาถึงเป้าหมายดังกล่าว
อย่างไรก็ดี การช่วงชิงเหมือนกับว่าจะทำให้ตนได้เปรียบเหนือคนอื่น โดยลืมไปว่าการทำเช่นนั้น ทำให้สูญเสียความสัมพันธ์ของคนในสังคมไป ซึ่งนับเป็นต้นทุนของการดำรงชีวิตอยู่อย่างมีความสุข
“ยอมเสียเปรียบกลับได้ลาภผล” การเสียเปรียบคือการไม่ช่วงชิง ชนแห่งอารยย่อมถือคติว่าการถ่อมตนปฏิเสธด้วยมารยาทคือจริยธรรมอันดับแรก ซึ่งเป็นสติปัญญาที่ทำให้สังคมมีความมั่นคง
ทรรศนะของการปฏิบัติตัวในสังคมของทางสายกลาง การแย่งชิงผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่ยอมเสียเปรียบใคร แสดงถึงความฉลาดจนเกินไป มักจะได้ไม่คุ้มเสีย ผู้ที่ไม่ยอมเสียเปรียบใครแบ่งออกได้เป็น 3 ประเภท คือ ประเภทที่ 1 เป็นคนคิดเล็กคิดน้อย ประเภทที่ 2 เป็นคนใจด่วน ประเภทที่ 3 เป็นคนจิตใจคับแคบ
ตรงกันข้าม มีคนอีกประเภทหนึ่งที่เป็นฝ่ายยอมเสียเปรียบ ไม่เห็นแก่ผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ยอมเป็นฝ่ายได้น้อย ให้ผู้อื่นได้มากกว่า เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เพื่อนฝูงรอบตัวหรือผู้ร่วมลงทุนในธุรกิจรายอื่น ๆ ย่อมยินดีที่จะร่วมงานกับพวกเขา ด้วยเหตุนี้ โอกาสที่พวกเขาจะเจริญก้าวหน้าจึงมีมาก ดูเหมือนคุณอาจเสียเปรียบไม่น้อย แต่ความจริงแล้วคุณได้ผลประโยชน์มากกว่า เป็นเหตุผลของสติปัญญาอันเฉียบแหลมว่า “เสียเปรียบกลับได้ลาภผล”
มหาเศรษฐีจีนผู้ประสบความสำเร็จในชีวิตการงานและส่วนตัว ได้กล่าวถึงการสอนลูกหลานว่า “วิธีการหาเงินไม่เคยสอน แต่สอนในเรื่องการปฏิบัติตัวในสังคมอยู่บ้าง และจะกำชับเสมอว่า การร่วมงานกับผู้อื่น หากในสภาพทั่วไปเขาจะจัดสรรให้ได้ 7 หรือ 8 ส่วนถือว่าสมเหตุสมผล แต่สำหรับครอบครัวของตนนั้นจะได้สัก 6 ส่วนก็เพียงพอแล้ว”
การยอม ”เสียเปรียบ” บ้าง ถือเป็นมารยาทที่ดีงาม แสดงถึงความมีน้ำใจ ดังนั้น จึงอาจมีผู้ที่ยินดีร่วมงานกับเราเป็นจำนวนมาก
โบราณกล่าวไว้ว่า “สุภาพชนพึงอ่อนข้อให้ผู้อื่นเป็นกุศโลบาย ไม่ว่าโบราณกาลหรือปัจจุบัน บุคคลที่ประสบความสำเร็จในธุรกิจการงาน ไม่มีใครไม่อ่อนข้อให้ผู้อื่นก่อน" ดังนั้น “การอ่อนข้อเป็นกุศโลบาย เสียเปรียบกลับได้ลาภผล จึงเป็นสัจธรรมที่ไม่อาจลบล้างได้"

Last updated: 2011-05-14 08:05:25