เขียนถึงเพื่อนผู้เคยใกล้ใครคนหนึ่ง
เคยลึกซึ้งพันผูกร่วมปลูกฝัน
แล้วกลับเมินเหินห่างร้างไกลกัน
ตัดสัมพันธ์คำสัญญามากลับกลาย
นับแรกเรียนศึกษาวนศาสตร์
เหมือนร่วมชาติปางก่อนย้อนจิตหมาย
เธอเอื้อเฟื้อเผื่อใจให้เพื่อนชาย
ก่อประกายไฟฝันอันสุนทร
ต่างเสริมสร้างกำลังใจใฝ่เรื่องเรียน
ก่อพากเพียรช่วยกันหมั่นติวสอน
งานแม้ยากมากมายหลายขั้นตอน
กลับบั่นทอนเป็นง่ายกลายผลดี
คราวฝึกงานกลางป่าสารพัด
เหนื่อยสาหัสอดทนจนถึงที่
ทั้งร่วมเรียงเคียงบ่าไหล่ได้คลุกคลี
เสริมไมตรีหมายมั่นผูกพันใจ
พร้อมช่วยกันงานคณะลาซีเนียร์
ประชุมเชียร์เชื่อมกระชับรับน้องใหม่
วิ่งประเพณีเต้นอินเดียนเวียนกองไฟ
หารายได้เกษตรแฟร์แม้ร้าวราน
แบ่งทุกข์สุขห่วงหาอาทรให้
สัญญาใจอิงแอบแนบประสาน
รอเรียนจบฤกษ์ดีพิธีการ
สร้างตำนานคู่ไพรให้ชื่นชม
หวังรุ่งโรจน์กลับเก้อเธอดับฝัน
ตัดสัมพันธ์หวานชื่นกลายขื่นขม
ต้องซึมเศร้าร้าวรวดปวดตรอมตรม
ทุกข์ระทมครวญคร่ำช้ำจาบัลย์
เขียนถึงเพื่อนผู้แสนไกลเคยใกล้ชิด
ยังตรึงจิตใฝ่คนึงถึงจอมขวัญ
นานเหลือเกินเหินห่างลาร้างกัน
วอนสัมพันธ์ลูกไพรให้เหมือนเดิม
ครูนิด วน. 43
แรงดลใจ:
ไปเยี่ยมวนศาสตร์ครั้งใด เห็นบรรยากาศเก่าๆที่แม้หลายอย่างมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากก็ตาม ยังอดไม่ได้ที่ต้องคิดถึงอาจารย์ พี่ เพื่อน น้องและบุคลากรของคณะที่เคยมีประสบการณ์ร่วมกันในอดีต ช่วงปี พ.ศ. 2520-2524 แม้จะมีทั้งสุขและทุกข์ที่คละเคล้ากันไปตามสัจธรรม หากก็ยังมีความภูมิใจอยู่เสมอที่วนศาสตร์ได้ให้อะไรมากมาย จนเป็นผู้เป็นคนที่สร้างประโยชน์คืนแก่สังคมตามอัตภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสร้างสรรค์งานป่าไม้ในเส้นทางวิถีชีวิตของตนเอง
เชื่อว่าหลายคนคงมีความรู้สึกเช่นเดียวกันหรือใกล้เคียงกัน เพราะเคยมีโอกาสสนทนากับบางคนที่เคยอยู่ในห้วงเวลาเดียวกัน บ้างอยากให้ย้อนเวลากลับไปเพื่อแก้ตัวในสิ่งผิดที่เคยกระทำลงไปอันก่อให้เกิดทุกข์กับทั้งตัวเองและผู้อื่น ซึ่งไม่มีทางเป็นจริงได้เหมือนอยากได้ผืนป่าคืนจากการสร้างเขื่อนบางแห่ง เราควรใช้บทเรียนจากทั้งความขมขื่นและสุขสันต์ในอดีต มาสร้างสรรค์ตัวเองให้มีคุณค่าต่อครอบครัว ป่าไม้และประเทศชาติตามศักยภาพด้วยความไม่ประมาทอย่างแท้จริง
Last updated: 2013-10-10 05:57:22
คนที่อยากให้มีคนเคารพ ต้องรู้จักเคารพผู้อื่น
@ 
