คราวจำพรากจากกันใจหวั่นหวาด
สาววนศาสตร์จะลืมเราหรือเปล่าหนอ
ลืมความหลังครั้งเราพะเน้าพะนอ
เคยเคลียคลอพากเพียรเรียนด้วยกัน
ด้วยหน้าที่ไกลห่างหว่างป่าเขา
ทั้งเงียบเหงาเศร้าทุกข์สิ้นสุขสันต์
แสนคิดถึงสุดฝืนทุกคืนวัน
เพ้อรำพันครวญคร่ำอิ่มน้ำตา
ไร้ไฟฟ้าโทรศัพท์กับข่าวสาร
ทางกันดารเกินคำพร่ำสรรหา
ยากติดต่อจอมขวัญสุดพรรณา
ฝากลมพาเพลงเศร้าเหงาหาเธอ
แม้งานหนักเท่าใดไม่ย่อย่น
สู้อดทนบากบั่นมั่นเสมอ
ทั้งกล้าหาญกับพาลภัยได้พบเจอ
กายเสนอสนองใจเพื่อไพรพง
เปรียบชาวดินต้อยต่ำดำเหมือนกา
กับชาวฟ้าโดดเด่นงามเช่นหงส์
เธอเรียนต่อต่างประเทศเจตน์จำนง
งานสูงส่งแสนสง่าสุขสบาย
ความห่วงหาห่างเหินเกินยืนยาว
ทั้งข่าวคราวแชเชือนแล้วเลือนหาย
ต้องหนาวเหน็บเจ็บระกำช้ำปางตาย
เมื่อสุดท้ายเธอตอกย้ำเอ่ยคำลา
ไม่ถือโกรธแต่น้อยใจในชีวิต
คนมีสิทธิเลือกทางที่หวังหา
เพียงคนแพ้มีแผลใจในอุรา
ให้ฟันฝ่าฝืนทนจนทุกวัน
ทุกคราวย้อนเยือนหาวนศาสตร์
ยังแอบปาดเช็ดน้ำตาซึ้งค่าขวัญ
สอนบทเรียนสัจธรรมให้รำพัน
สิ่งแปรผันไร้นิยาม...คือความรัก
ครูนิด วน.43
แรงดลใจ:
ความรักมีความหมายสำหรับแต่ละบุคคลที่แตกต่างและแปรผันกันไป ตั้งแต่ขาวไปถึงดำ หรือบวกจนถึงลบ ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ที่มี ซึ่งอาจมีการเปลี่ยน แปลงไปตามสถานการณ์หรือบริบทที่เผชิญในชีวิตอยู่เสมอ หรืออาจคงที่สำหรับ บางคนก็ได้ ถ้าโชคดี(ที่สุด)ที่มีรักเดียวที่เที่ยงแท้ในชีวิต อย่างไรก็ตามหากทุกคน รู้จักใช้บทเรียนจากความรักไปในทางสร้างสรรค์ ก็จะทำให้ตัวเองมีคุณค่าต่อการ ยืนหยัดและการต่อสู้ของชีวิตในโลกใบนี้ตลอดไป
ความกลัวเป็นสิ่งที่บ่อนทำลายความคิดสร้างสรรค์
@ 
