เยือนถิ่นเก่าวนศาสตร์... “หาดวนกร”

อกผ่าวร้อนน้ำตาลื้นฟื้นความหลัง

อดีตก่อนกร่อนใจในภวังค์

หวนคราครั้งเขาร่วมเรียงเคียงกายใจ

ลมยังไล้เร่งโหมตะโบมเนื้อ

กระไอเกลือโชยผ่านม่านฟ้าใส

กระโดงเรือคว้างลำเห็นรำไร

ขาดคนใกล้ทอฝันจำนรรจา

คลื่นทะเลเห่ซัดผลัดเวียนว่าย

ละอองทรายไหวหวั่นสั่นผวา

ปูลมเคียงคู่เชยเย้ยสายตา

ลิ่วถลาร่าเริงเหลิงระบำ

เหยี่ยวพลิ้วลมลอยฟ้าท่าเวียนว่อน

แล้วเฉี่ยวร่อนโฉบปลาพาอิ่มหนำ

พรากคู่เขาเศร้ากมลหม่นระกำ

ต้องชอกช้ำอยู่เดียวเปลี่ยวระทม

สนลู่ลมไทรสะท้านไหวก้านกิ่ง

โพธิ์กระทิงทิ้งใบใจขื่นขม

ขี้เหล็กป่าจิกสะเดาหยีเศร้าซม

เสม็ดตรมลั่นทมเปล้าเหงาเดียวดาย

หอพักทึมขรึมคล้ำน้ำตาลหม่น

ฝ่าแดดฝนเอื้อคนพักนานมากหลาย

ถึงกาลปิดอ้างว้างข้างหาดทราย

น่าใจหายภาพเก่าเข้าหลอนทรวง

คนประมงส่งลูกยาลาเมียรัก

ฝืนห้ามหักหากินไกลใจห่วงหวง

ต้องลำบากมากล้นเพื่อผลพวง

งานหนักหน่วงพร้อมสู้ทำเต็มกำลัง

ลาถิ่นเก่าวนศาสตร์... “หาดวนกร”

ทิ้งภาพหลอนกร่อนใจไว้เบื้องหลัง

ลืมเรื่องเศร้าเงาอดีตอนิจจัง

ต่อนี้หวังสร้างสมสุขให้ลูกเมีย

ครูนิด วน. 43

ธ.ค. 55 

Last updated: 2012-12-16 11:38:39