กล้วยไม้ ของเราแต่เก่าก่อน
อยู่ในดงในดอน เจ้าซ่อนช่อซ่อนใบ
ไกลภู่ ไกลผึ้ง เจ้าอยู่ถึงไหนไหน
ใครจะเด็ด จะดมได้ เราไม่เห็นเลย
ใครจะเด็ด จะดมได้ เราไม่เห็นเลย
โอ้ กล้วยไม้เอย
น่าชื่น น่าเชย เจ้าไม่เคยชอกช้ำ
เช้า สาย บ่าย ค่ำ
ชื่นบ่ช้ำชอกเลย
เดี๋ยวนี้ ดูรึกล้วยไม้
มาชูช่อ ชูใบ บานอยู่ในกระเช้า
ลืมดง ลืมดอย ที่เคยอยู่ก่อน อยู่เก่า
ภู่จะคลึง ผึ้งจะเคล้า ให้เจ้าเฉาลง
ภู่จะคลึง ผึ้งจะเคล้า ให้เจ้าเฉาลง
โอ้ กล้วย ไม้ เอย
เจ้าไม่น่าเลย ที่จะมาไหลหลง
เจ้าลืมสุมทุม พุ่มพง
ลืมดงดอย.. เอย
