.มสธ.หลบโควิดปิดทำการ
ต้องทำงานที่บ้านพักยากนักหนา
สารพัดอุปสรรคมากตามมา
อนิจจาจะนานไหมก็ไม่รู้ 

.คิดถึงพี่เพื่อนน้องเขียวทองเรา
เคยหยอกเย้าสัมพันธ์กันพร้อมหมู่
งานน้อยมากหนักเบาเราเคียงคู่
อาทรกันการกินอยู่หมั่นดูแล 

."ปาริชาต"เคยพบปะกินอาหาร
เป็นประจำอิ่มสำราญเบิกบานแท้
"สหกรณ์ฯ"กลายเหงาเศร้าดวงแด
อาวรณ์แต่เหล่าแม่ค้าจะอับจน 

.ตึก"เฉลิมพระเกียรติฯ"คงเครียดหนัก
ไร้คนพัก-นักศึกษาพาหมองหม่น
เคียง"สุโข-ศูนย์ฝึก"อึกอักล้น
ร้างผู้คนเคยคึกคักทักทายกัน 

.ปวง"หอพระ-อุทยาน-ตรีศร"เศร้า
"พระรูป"เหงา"พุ่มข้าวบิณฑ์"สิ้นสุขสันต์
เหี้ย-เต่า-ปลาอดอาหารมานานวัน
ตกสวรรค์ในสระน้ำระกำนัก 

.อาวรณ์"ศูนย์สัมมนา"จำพาหมอง
เคยเรืองรองรับประชุมกลัดกลุ้มหนัก
ขาดรายได้ด้านอาหารการเข้าพัก
นับเป็นหลักมากมูลค่านำพางาน

.ห่วง"อเนก-อีบี-วิทยทัศน์
พิทยพัฒน์-บริการ-บริหาร
แพทย์แผนไทย-แม่ลา-วิชาการ
บริภัณฑ์-บรรณสาร"ร้าวรานใจ 

.กำลังใจส่งให้กันขวัญคืนสุข
เพื่อนคลายทุกข์ถูกโควิดออกฤทธิ์ใส่
นับโชคดีที่มหาวิทยาลัย
ทำประกันกรมธรรม์ให้ได้คลายพิษ

.พระปกเกล้าฯโปรดปรานีพี่เพื่อนน้อง
ถิ่นเขียวทองประเสริฐดียิ่งวิจิตร
ชนะโรคพ้นโศกภัยไร้โควิด
เอื้อชีวิต มสธ.งามต่อไป

.สาขาวิชาเกษตรศาสตรและสหกรณ์ มสธ.
(ครูนิด วนศาสตร์ ร้อยคำ)

หมายเหตุ ในเครื่องหมาย"..." คือชื่ออาคารและสถานที่สำคัญที่เรียกขานกันใน มสธ.

แรงดลใจ: จากการนำเสนอบทกลอน "ฟ้าหมองที่คลองบางพูด" เมื่อ 2 วันก่อนผ่านทางfacebookและไลน์ โดยเป็นห่วงจากสถานการณ์แพร่ระบาดของโรคโควิดต่อการก้าวเดินต่อไปของ มสธ.ที่ต้องปรับเปลี่ยนบางด้าน ซึ่งต้องอาศัยการร่วมแรงร่วมใจอย่างแข็งขันของบุคลากรทุกคน ได้มีทั้งศิษย์เก่า-ใหม่ บุคลากรทั้งอดีต-ปัจจุบัน และผู้อ่านทั่วไป ได้กรุณาสะท้อนความคิดเห็นกลับมาพอสมควร สร้างความปลื้มใจให้เป็นอย่างมาก ตามประสาคนคนจบทางป่าไม้ที่มาหัดเขียนกลอน ก็ย่อมต้องการให้มีคนอ่านรวมทั้งคำติชม อันช่วยเป็นแรงใจให้อย่างมากและบางส่วนได้นำมาพิจารณาใช้เป็นข้อมูลประกอบการสร้างผลงานต่อไปให้มีคุณภาพมากยิ่งขึ้น

มีหลายความเห็นที่ชี้ให้เห็นถึงสายใยและความปรารถนาดีอันมีต่อ มสธ.และประเด็นอื่นๆตามความสนใจของแต่ละคนที่มี อย่างไรก็ตามที่ประทับใจยิ่งมาจาก 4 ท่าน โดยท่านแรกเป็นคนที่ส่งภาพให้จนต้องแต่งกลอน เขียนมาสั้นๆว่า"น้ำตาไหลเลยค่ะ" ท่านต่อมาเป็นน้องร่วมหน่วยงาน บอกว่า"อ่านแล้วน้ำตาคลอค่ะอาจารย์ หนูคิดถึงโต๊ะทำงาน หนูคิดถึงสาขาวิชา หนูคิดถึงเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานค่ะ" อีกท่านหนึ่งเป็นแม่ค้าขายผลไม้ ฝากมาว่า"เราจะอยู่กับมหาวิทยาลัยสุโขทัยต่อไป เป็นกำลังใจให้กันและกันค่ะ รักและเป็นห่วงทุกคนค่ะ" ท่านสุดท้ายเป็น(อดีต)อาจารย์ มสธ. ให้กำลังใจว่า "รอวัน เขียวทองผ่องอำไพ ขอให้อาจารย์และศิษย์ มสธ.ทุกคนปลอดภัยนะคะ"

จากความคิดเห็นข้างต้น ทำให้อดไม่ได้ที่ต้องเขียนบทกลอนนี้อีก โดยอาศัยข้อมูลจากข้อความที่สะท้อนถึงของหลายท่านมาผสมผสานกัน ผนวกกับอารมณ์ส่วนตัวที่มีต่อรั้วเขียวทอง ซึ่งมีความผูกพันมากด้วยได้คลุกคลีและพึ่งพาอาศัยใบบุญของที่นี่มากว่า 30 ปี หากไม่นับช่วงการที่ต้องไปอบรมและศึกษาต่อ ณ ต่างประเทศแล้ว จากสถานการณ์โควิดในระลอก3-5นี้ ทำให้ไม่ได้เข้าที่ทำงานเกือบ 2 สัปดาห์แล้ว นับว่าเป็นช่วงที่ห่างเหินถิ่นปาริชาตนานที่สุดที่เคยผ่านมา ยิ่งคราวที่เคยรับตำแหน่งทางบริหารมากว่า 15 ปี รวมทั้งปัจจุบันได้ให้เวลากับที่ทำงานเกือบทุกวัน ตั้งแต่เช้าถึงมืดค่ำ จนบางครั้งแทบอยากนอนพักคืนไปเลยทีเดียว เพียงแต่ระเบียบไม่เอื้อให้เท่านั้น

เป็นคนที่ชอบออกกำลังมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2533 ที่ได้เริ่มโอนย้ายจากกรมป่าไม้มาทำงานที่นี่ ในระยะหลังก่อนมีสถานการณ์โควิด มักเดินออกกำลังตอนหลังเวลาเลิกงานทุกวันราว 1 ชั่วโมง แล้วกลับขึ้นมากินอาหารเย็นและทำงานต่อจนพ้นเวลาวิกฤตของการจราจรจึงกลับที่พัก โดยมีน้องๆที่ มสธ.หลายคนร่วมด้วยตามโอกาสที่อำนวยของแต่ละคน การเดินออกกำลังรอบมหาวิทยาลัยที่มีพื้นที่ราว 130 ไร่เกือบทุกวัน ทำให้เกิดเยื่อใยความผูกพันต่อสิ่งต่างๆในรั้วเขียวทองเป็นอย่างมาก ช่วงปิดทำการ มสธ.ที่ไม่อนุญาตให้บุคลากรเข้าที่ทำงานโดยต้อง Work From Home นี้ ต้องออกกำลังกายที่บ้านแทน ซึ่งก็เป็นที่แน่นอนว่าคิดถึงและเป็นห่วง มสธ.เสมอ

Last updated: 2021-07-27 16:27:54