.เธอหอมแก้มฝากของให้ในวันลา
ผ้าขาวม้าสีม่วงแสนหน่วงจิต
ถนอมไว้เคียงใกล้หมอนนอนแนบชิด
คอยจุมพิตยามคิดถึงซึ้งกลางไพร 

.ถิ่นนนทรีที่สานรักตระหนักมาก
เพียงจำพรากจากกันเอยเคยชิดใกล้
ทรมานขวัญรวดร้าวเหงาหงอยใจ
งานป่าไม้ใฝ่เรียนมาพาไกลเธอ

.ขอพรพระยามจะนอนก่อนทุกครา
โปรดปกปักป้องรักษาเธอเสมอ
ฝากลมหอบคิดถึงมานอนละเมอ
เฝ้าปรนเปรอเจอในฝันหวานชื่นนัก

.หมายมั่นมากบากบั่นงานป่าไม้
เหนื่อยลำบากหนักแค่ไหนไร้ตระหนัก
อดทนสู้ฝ่าฟันไปด้วยใจรัก
ทุ่มเทภักดิ์เคียงข้างเธอเสมอไป

.เหงาค่อยลดเธอจดหมายได้ส่งถึง
แสนตราตรึงซึ้งถ้อยหวานเจือจานให้
ทั้งปลอบปลุกสนุกสู้รู้งานไพร
ของกินใช้ให้หยูกยาสารพัน 

.ตั้งใจไว้อีกไม่นานจะผันมา
กลับคืนหาเคียงพธูคู่จอมขวัญ
หวังอ้อนออดพรอดพร่ำฉ่ำชีวัน
วิวาห์กันหลอมรวมร่วมใจกาย 

.จดหมายกับคราบน้ำตาพาครวญคร่ำ
เธอบอกลาด้วยระกำช้ำเสียหาย
อ่อนต่อโลกไร้เดียงสาเสียท่าชาย
ชีพแทบวายจำแต่งงานร้าวรานทรวง

.หนุ่มป่าไม้ไห้เคว้งคว้างกลางไพรวัน
สุดเสียขวัญกราบไหว้พระผวาห่วง
นอนอาดูรสูญสิ่งหวังสิ้นทั้งปวง
กอดผ้าม่วงดวงมานฉ่ำด้วยน้ำตา

.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com

Last updated: 2021-05-17 11:27:41