.เกิดเป็นชาวบ้านนอกออกกันดาร
ในแดนดินถิ่นฐานหมู่บ้านป่า
พ่อแม่ตายอยู่กับปู่ผู้ชรา
เรียนจบมาภาคบังคับนับว่าบุญ
.ต้องทุ่มเททำนาไร่ไม่เคยถอย
แต่เด็กน้อยจนถึงคราวสาววัยรุ่น
หลวงจัดที่สิบสี่ไร่ได้เป็นทุน
พอใจอุ่นตามครรลองสองชีวา
.ปู่เคยกล่าวเล่าให้ฟังแต่ครั้งเก่า
รอบบ้านเรามีป่าไม้ไปถ้วนหน้า
เพียงนายทุนหนุนชาวบ้านตัดฟันมา
ไม่นานช้าผืนป่าหมดเกิดโทษนัก
.พื้นที่ราบหลวงจัดสรรปันที่ดิน
คนทำกินทำนาไร่ไม้ผลผัก
บนภูเขาเอาปลูกป่าอนุรักษ์
ไฟป่ามักไหม้เสียหายไปทั่วแปลง
.อยากชักชวนชาวบ้านหันมารวม
มีส่วนร่วมป้องกันไฟไหม้หน้าแล้ง
ทั้งปลูกเสริมบำรุงป่าพาร่วมแรง
เพียงขาดแหล่งความรู้คู่กายา
.ตั้งหน้าเรียนเพียรศึกษา กศน.
สมัครต่อ มสธ.ก่อฝันหา
มุ่งจัดการด้านป่าไม้ใฝ่วิชา
หวังพึ่งพาสร้างป่าไม้ในถิ่นตน
.ปู่ส่งเสริมเติมไฟตามใฝ่ฝัน
แสนมุ่งมั่นถึงสี่ปีที่ยากล้น
เหนื่อยเรียนอยู่คู่ทำงานสานกมล
สัมฤทธิ์ผลดลใจจินต์ปริญญา
.ขอสัญญาว่าจะฟื้นคืนวันเก่า
พลิกถิ่นเรากลับอุดมสมบูรณ์ป่า
ปวงประโยชน์เพื่อชุมชนผลนำพา
ถึงนานช้าจะเหนื่อยหนักสาวจักทำ
.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com
แรงดลใจ: นักศึกษาระดับปริญญาตรีที่เรียนหลักสูตรทางด้านป่าไม้ของ มสธ.มีความแตกต่างกันในหลายมิติ ทั้งในด้านอายุ ฐานะ อาชีพ การศึกษาฯลฯ รวมทั้งเพศ ที่พบว่ามีเพศหญิงจำนวนหนึ่งที่เรียนจบออกไป โดยที่หลายคนต้องการมีความรู้ทางวิชาการป่าไม้เพื่อนำไปใช้ประกอบอาชีพของตน รวมทั้งการทำงานเพื่อชุมชนและส่วนรวมในด้านป่าไม้แบบมีส่วนร่วมตามศักยภาพที่มี ซึ่งเป็นสิ่งที่ประทับใจมากและค่อนข้างหายากในสังคมไทยทีเดียว
การมีส่วนร่วมของภาคีต่างๆ มีความสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งต่อความสำเร็จในการจัดการป่าไม้เป็นอย่างยิ่ง โดยที่เป้าหมายหรือวัตถุประสงค์อาจมีแตกต่างกันไปตามบริบทของพื้นที่ ดังนั้นรูปแบบของการมีส่วนร่วมจึงมีหลากหลายแนวทาง คนในชุมชนน่าเป็นภาคีสำคัญที่สุดต่อความสำเร็จดังกล่าว เพียงแต่ต้องประสานและสร้างความเข้าใจให้ตรงกันระหว่างเจ้าหน้าที่ป่าไม้และคนในท้องถิ่น มิฉะนั้นอาจกลายเป็นการสร้างความขัดแย้งก็ได้
เสียดายที่ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ มสธ.ค่อนข้างไม่ใกล้ชิดเช่นในสถาบันการศึกษาอื่น เพราะระยะเวลาที่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันแบบเผชิญหน้ามีน้อยมาก เกือบทั้งหมดอาจพบกันเพียงช่วง 5 วัน 4 คืน ในการอบรมเข้มเสริมประสบการณ์วิชาชีพ ที่มหาวิทยาลัยกำหนดให้นักศึกษาทุกคนต้องผ่านก่อนสำเร็จการศึกษา ทำให้เป็นข้อจำกัดในการทราบความก้าวหน้าของแต่ละคนในโอกาสต่อมา แต่ก็เชื่อว่าคงใช้ความรู้และประสบการณ์ที่ได้รับจาก มสธ.ไปก่อให้เกิดประโยชน์ได้ไม่มากก็น้อยตามที่ฝันเอาไว้
ความกลัวเป็นสิ่งที่บ่อนทำลายความคิดสร้างสรรค์
@ 
