.แคป่าออกดอกขาวพราวเต็มต้น
คิดถึงน้องหน้ามนคนเคยใกล้
เก็บดอกร่วงเยี่ยมฝากหลากน้ำใจ
จึงหนุ่มไพรใฝ่สัมพันธ์สาวบ้านนา
.เคยลดเลี้ยวเกี่ยวก้อยพลอยชมทุ่ง
เก็บผักบุ้งใบกระวานผักหวานป่า
ดอกโสนลูกมะกักฝักเพกา
หากุ้งปลาไข่มดแดงแบ่งกินกัน
.อยากชักชวนนวลเจ้าเข้าเรือนหอ
ร่วมถักทอทั้งใจกายหมายสุขสันต์
เข้าทำงานต้านไฟป่ามานานวัน
เพียงใฝ่ฝันปริญญาเสริมหน้านวล
.จึงสมัครพากเพียรเรียนป่าไม้
มสธ.สอนทางไกลให้รู้ถ้วน
เนื้อหาดีมีมากมายใฝ่ทบทวน
จึงผ่านล้วนด้วยเข้าใจในตำรา
.อีกวิชาพาจบได้ให้มีแรง
รอผ่านแล้งเข้าหน้าฝนพ้นไฟป่า
หมดโควิดอบรมเสริมเติมวิชา
แล้วเข้ารับปริญญาปีหน้านี้
.เสี่ยงภัยล้นทนทำงานมุ่งมั่นไป
หาเงินมาสะสมไว้หมายเต็มที่
หากหมดไฟได้ป่าฟื้นคืนมากมี
ขอคนดีได้ออกเรือนเป็นเพื่อนตน
.ไม่เคยคิดว่าคุณครูบรรจุใหม่
หน้าสดใสงามทีท่าสง่าล้น
หว่านเสน่ห์เท่เหลือดีเหมือนมีมนต์
ทำเอาสาวเจ้าสับสนลืมคนไพร
.เก็บแคป่าดอกขาวพราวหล่นร่วง
เห็นรอยม่วงแต้มกลีบหลังพลางหวั่นไหว
คล้ายเตือนสุขอาจทุกข์แทรกชำแรกไป
รสถูกใจได้ขมเฝื่อนเหมือนดอกแค
.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com
แรงดลใจ: ช่วงสถานการณ์COVID-19 ค่อนข้างไม่ต้องเร่งรีบไปทำงานแต่เช้าเหมือนปกติ บางวันที่ตื่นแต่เช้ามืดพลอยมีเวลาได้เดินออกกำลังตามประสา สว.ที่กลัวตายเร็ว แม้สวนวัชราภิรมย์(ปากซอยวัชรพล ถนนรามอินทรา) ได้ปิดตามนโยบายของ กทม. ก็อาศัยเดินรอบๆตามถนนไปเรื่อยเปื่อย ที่ชอบมากก็คือสวนนี้ได้ปลูกต้นแคป่า(หรือแคนา) อยู่หลายต้น ตอนเช้าตรู่ดอกแคป่าร่วงหล่นจำนวนมาก สามารถเก็บมาทำอาหารได้อย่างดี โดยปกติมักลวกกินกับน้ำพริก นอกจากนี้ใช้ทำอาหารได้หลายชนิดทีเดียว รสชาติออกขมหน่อยๆ คนโบราณว่าเป็นยา
เก็บดอกแคป่าแล้วก็อดคิดถึงอดีตไม่ได้ เคยเป็นป่าไม้ในภูธรก็ได้อาศัยพืชท้องถิ่นหลายชนิดใช้เป็นอาหาร ทั้งแคป่า กระถิน ผักบุ้ง กระเฉด กระวาน ขี้เหล็ก สะเดา ตำลึง หน่อไม้ เพกา มะม่วง มะม่วงหิมพานต์ มะรุม แต้ว กระเพรา โหระพา ยี่หร่า ชะอม มะกอก มะกัก พุทรา มะขาม มะขามเทศ ผักหวาน ทรงบาดาล โสน โกสน เล็บครุฑ เห็ดฯลฯ อีกหลายชนิดที่คิดไม่ออก ส่วนพวกสัตว์แม้ไม่ค่อยนิยม แต่ก็กินบ่อยเพราะทีมงานป่าไม้ชอบกัน ที่ฮิตก็เป็นพวกไก่ หมู เนื้อ กระรอก กระต่าย กระแต มดแดง แมลงเม่า กบ เขียด อึ่ง กิ้งก่า แย้ แลน เหี้ย งู กุ้ง หอย ปู ปลา เต่า ตะพาบน้ำฯลฯ
เคยเคียงคู่กับสาว(ต้องสงวนนาม)ช่วยกันเก็บของป่าสมุนไพรข้างต้นบางชนิดด้วยกัน แล้วเอาไปทำอาหารและกับแกล้มตามความเหมาะสมกับสถานการณ์ ชีวิตช่วงนั้นมีความสุขตามประสาคนวัยฉกรรจ์ เสียดายที่ภายหลังสาวเจ้าไปหลงคารมหนุ่มอื่น เลยต้องกินแห้วไปตามระเบียบ ก็โศกเศร้าและเจ็บช้ำน้ำใจอย่างเหลือเกิน ด้วยเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์อ่อนไหวกับชีวิต เมื่อมีบางอย่างที่สะกิดใจกับอดีตจึงทำให้อดหวั่นไหวไม่ได้ เช่นเดียวกับที่บางดอกแคนามีสีม่วงหม่นแต้มหลังกลีบดอกสีขาวโพลน พลอยให้คิดถึงคนเคยเก็บดอกแคป่าด้วยกันอยู่ทุกคราไป
หมั่นใช้เวลาในการทบทวนตนเองว่าทำอะไรถูก ทำอะไรผิดไปบ้าง
@ 
