.คราววัยหนุ่มลุยสนุกมีสุขแท้
พอเริ่มแก่แพ้สังขารพาลไม่ไหว
แต่ละวันผ่านพ้นทนหมองใจ
คนป่าไม้ได้แต่ครวญหวนรำพัน 

.พอตีสี่ตื่นขึ้นมาลืมตาใส
ต้องออกไปเหวี่ยงแข้งขาพาแข็งขัน
"จะรีบตื่นทำไมวุ่นวายกัน"
ตอบเสียงสั่น"กลัวตายไวอยากใกล้เธอ" 

."เดี๋ยวจะอุ่นอาหารโบราณให้"
เธอตุนไว้ในตู้เย็นเห็นเสมอ
ทั้งกับข้าวก๋วยเตี๋ยวมากเชียวเออ
ที่เผลอเรอบูดเสียหายไปก็มี 

."ข้าวกลางวันเอาไปที่ทำงานด้วย
มีส้มกล้วยใส่เพิ่มไปดีไหมนี่
ตลาดนัดจัดรายการมันถูกดี
ของอย่างนี้ถ้าในห้างช่างแพงจัง"

.บ่ายเสียงโทร"โอนเงินมาห้าหมื่นสอง
เดี๋ยวซื้อของกินใช้เผื่อไว้มั่ง
ค่าเสื้อผ้าหมดไปเสียหลายตังค์
ประหยัดเรื่องเครื่องสำอางยังมีอยู่" 

.กลับถึงบ้านเสียงถามมา"จะกรึ๊บไหม"
เบียร์ขวดน้อยคอยเเช่ให้ด้วยใจรู้
"ขวดเดียวพอกินมากไปไม่น่าดู"
พาหดหู่อ่อนเปลี้ยเสียอารมณ์ 

."มื้อเย็นนี้มีแกงแกะเยอะแยะเลย"
เธอเอื้อนเอ่ยเทถุงมาพาใจข่ม
"เลือกเอามาปลาดอลลี่คนนิยม
แถมราคาน่าเหมาะสมไม่สูงไป" 

."สามทุ่มแล้วอย่าอวดเก่งเร่งนอนเถอะ
หลับให้เยอะตื่นขึ้นมาจะแจ่มใส"
ต้องปลงจิตคิดแล้วพาสะท้อนใจ
โอ้ป่าไม้ใกล้เด็กอ่อนตอนชรา

.ครูนิด วนศาสตร์(ชมรมสีเสียดแก่น)
www.lookforest.com

Last updated: 2020-11-05 17:49:36