•สี่สิบปีสี่สิบสามนามรุ่นเรา

แต่เริ่มก้าวเข้าศึกษาวนศาสตร์

เชื่อมไมตรีมีสัมพันธ์เปรียบฉันญาติ

ไม่เคยขาดมีน้ำใจให้แก่กัน

•ผ่านปวดร้าวเศร้าตรมระทมทุกข์

เคล้าเฮฮาพาสนุกสบสุขสันต์

เพลงชีวิตลิขิตมาต้องฝ่าฟัน

ทั้งบากบั่นมุ่งมั่นไปเพื่อไพรพง

•บางคนเหนื่อยทดท้อทรมาน

บ้างซมซานก้าวผิดคิดลืมหลง

อาจพลั้งเผลอพาชีวิตแทบปลิดปลง

เรายืนยงช่วยเหลือเอื้อเฟื้อกัน

•ใครได้ดีตำแหน่งใหญ่ดีใจด้วย

พวกร่ำรวยอวยชัยหมายสู่ฝัน

ใครต้วมเตี้ยมต่ำหน่อยคอยดึงดัน

หวังเทียมทันฐานะควรจะเป็น

•ใครถูกแกล้งหยิกเหน็บเจ็บกายใจ

จนระกำช้ำหมองไหม้เคยได้เห็น

พาเคียดแค้นแทนให้ใจลำเค็ญ

ถึงยากเข็ญยื่นมือช่วยอำนวยชัย

•คอยไต่ถามข่าวคราวชาวเพื่อนรุ่น

ตั้งหน้าลุ้นให้พ้นทุกข์สุขสดใส

ทั้งครอบครัวอบอุ่นจำรูญไป

เจริญไกลก้าวหน้าสถาพร

•ต่อนี้เพื่อนคงโล่งใจในเรื่องงาน

เกษียณกาลกำหนดไว้วัยพักผ่อน

สิ้นหน้าที่ราชการอันบวร

เป็นราษฎรเต็มขั้นชั้นเดียวกัน

•สี่สิบปีเพื่อนเหนื่อยมาอย่าท้อใจ

วอนสานงานกันไว้อย่าไหวหวั่น

วนกรเลือดคนกล้าใฝ่ประจัญ

ต้องมุ่งมั่นเพื่อป่าไม้ไปจนตาย

•ครูนิด วนศาสตร์ (ชมรมสีเสียดแก่น)

www.lookforest.com

แรงดลใจ:

ตั้งแต่ 1 ตุลาคม 2561 เป็นต้นไป ชาววนศาสตร์รุ่น 43 ส่วนใหญ่ ต้องโยนหัวโขนทางราชการทิ้งไป โดยกลับสู่ราษฎรเต็มขั้น เพราะถึงเวลาเกษียณอายุ (กลุ่มที่อาวุโสกว่า เริ่มทยอยเกษียณไปก่อนหน้านี้แล้ว) ยกเว้นกลุ่มที่เรียนเร็วกว่าเกณฑ์อายุปกติ ที่ต้องเวียนว่ายเสี่ยงดวงในวงราชการต่อไป  ซึ่งหากทบทวนดูแล้ว นับว่าพวกเราใช้เวลาไม่น้อยทีเดียวในแวดวงป่าไม้ นับแต่เริ่มมีโอกาสเข้ามาเรียนวนศาสตร์ด้วยกันเมื่อปี พ.ศ.2520

ต้องยอมรับว่า การเรียนวนศาสตร์ทำให้พวกรุ่นเรามีความใกล้ชิดสนิทสนมกัน (รวมถึงกับรุ่นพี่รุ่นน้องที่เรียนทันกันด้วย) กับทั้งความอนาทรห่วงหาให้กัน ซึ่งพอกล่าวได้ว่า น่าอยู่ในระดับต้นๆ หากเทียบกับคณะอื่นๆทั้งในและนอกมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ อาจเป็นเพราะประเพณีและระบบการสั่งสอนจากรุ่นพี่ รวมทั้งการทำกิจกรรมต่างๆที่มีอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการฝึกงานในป่าร่วมกันอย่างหนักหน่วงและยาวนาน

หลังจากเรียนจบ พวกเราส่วนใหญ่ทำงานราชการในกรมป่าไม้ในปี พ.ศ.2524 แล้วก็มีความก้าวหน้าในชีวิตการทำงานตามลำดับ อาจเร็วหรือช้ากว่ากันบ้าง ก็แล้วแต่ฝีไม้ลายมือที่มี รวมทั้งเงื่อนไข(ที่ไม่ควรกล่าวถึง)ในบางด้าน แต่ก็รู้สึกดีใจที่พวกเรายังคงมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด อาจมากหรือน้อยกว่าเดิมสำหรับบางคน ตามแต่สถานการณ์หรือสิ่งแวดล้อมของแต่ละบุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำงานร่วมกัน หรือมีเหตุผลส่วนตัว

อย่างไรก็ตาม เท่าที่สัมผัสกับเพื่อนหลายคน แม้มีความรู้สึกบาดหมางกับบางคน(เป็นเรื่องธรรมดาเช่นเดียวกับลิ้นและฟัน) แต่ความรู้สึกส่วนลึกในหัวใจ ก็ยังคงห่วงหาอนาทรกันอยู่ ยังคง(แอบ)ส่งใจถึงกันเมื่อรู้ข่าวว่าเพื่อนมีทุกข์หรือได้รับความเดือดร้อน ทั้งนี้ในบั้นปลายของชีวิต ใคร่ขอวิงวอนให้เพื่อนในรุ่นทุกคนมีความสัมพันธ์ที่ดีเหมือนก่อน โดนเฉพาะอย่างยิ่ง บรรยากาศคราวหลังผ่านการรับน้องร่วมกัน เมื่อ 17 ธันวาคม 2520

อีกประการหนึ่ง ก็คือ วิญญาณและอุดมการณ์ของการเป็นวนกรที่ดีที่พวกเราเคยมี (ซึ่งอาจชำรุดหรือบกพร่องไปบ้างก็ตาม อันเนื่องจากความจำเป็นหรือสถานการณ์เพื่อความอยู่รอดของตนเองในการทำงาน) ก็ขอให้เป็นไปหรือมากกว่าเดิม เพื่อจะได้นำออกมาใช้ร่วมกับทักษะและประสบการณ์ทางด้านป่าไม้ที่ผ่านมา ตามสถานการณ์และโอกาสที่อำนวย ในการช่วยกันรังสรรค์งาน เพื่อให้ทรัพยากรป่าไม้มีความสมบูรณ์และคุณค่าอย่างยั่งยืนต่อไป

Last updated: 2018-08-16 14:46:58