คนดีที่ร้างไป ทุกข์อาลัยในห้วงลึก
มาโนช จำเริญพฤกษ์ แสนรู้สึกเศร้าผูกพัน
ความดีได้ทำไว้ คนเคียงใกล้ได้ซึ้งกัน
อกเอ๋ยโอ้ตื้นตัน คนกล่าวขวัญเนิ่นนานไป
เป็นลูก กตัญญู เฝ้าเชิดชูอยู่ยิ่งใหญ่
พ่อ-แม่ เทิดแต่ใจ รักษ์เกียรติไว้ให้ตระกูล
เป็นคู่ เคียงภรรยา สร้างคุณค่าพาเพิ่มพูน
ร่วมสุข-ทุกข์อาดูร รักเทิดทูนเท่าเทียมตน
เป็นพี่ ที่คุ้มครอง คอยปกป้องน้องทุกคน
ใส่ใจใฝ่กมล ทุ่มเหลือล้นรักอาทร
เป็นลุง ทำเพื่อหลาน คอยเจือจานจิตอาวรณ์
เน้นเรียนเพียรสั่งสอน ทุกขั้นตอนเตือนให้ดี
เป็นญาติย้ำจุนเจือ หวังช่วยเหลือเหล่าน้องพี่
ศูนย์กลาง สร้างไมตรี นานกี่ปีมิเปลี่ยนแปร
เป็นเพื่อน พร้อมรู้ให้ มาจากใจหมายเผื่อแผ่
เยี่ยมกันหมั่นดูแล จึงเพื่อนแท้มีมากมาย
เป็นมิตร กับผู้คน รู้วางตนเตือนใจกาย
ลูกน้องผองเจ้านาย พามุ่งหมายให้สัมพันธ์
ความดีที่เจือจาน ทั้งบุญทานที่สร้างสรรค์
อำนวยช่วยผลักดัน สู่สวรรค์ชั้นแดนไกล
มาโนช จำเริญพฤกษ์ ยังรู้สึกแสนอาลัย
เกิดมาชาติหน้าใหม่ ขอชิดใกล้ได้พบกัน
ครอบครัวจำเริญพฤกษ์
(ครูนิด วนศาสตร์ ร้อยคำ)
ทำมากก็ผิดมาก ทำน้อยก็ผิดน้อย ไม่ทำก็ไม่ผิด
@ 
