สุรีย์ยามสนธยากาลแย้มแสงแพรวพราวอยู่รำไร ฉายสีระวิวรรณพรายพลิ้วจุมพิตปฐพีและศิขรินเพียงแผ่ว ๆ อย่างอ้อยอิ่ง ประหนึ่งรำพึงรำพันเตือนเพื่อนภารดรว่า ....ลาก่อนแล้วเพื่อนแก้วเอ๋ย เพลานี้ทิวาหน้าอรุณหลังยังมีอีก ...มวลหมู่วิหค ปักษาทิชาชาติผงาดฟ้าถลาร่อนลอยมาเป็นทิวแถวดำทมึนพาดขอบฟ้า ...บ่ายโฉมหน้าสู่มาตุภูมิและรังนอน ...พุ่มพฤกษ์ใบหญ้าระริกร่าระเริงลมผสมผสานเสียง ...เอี๊ยด ๆ ...อ๊าดๆ ของร่างไผ่ ซึ่งพลิ้วใบโค้งเศียรพร่ำอำลาแสงสุริยายามอัสดง ณ เบื้องปัจจิม...

.....รัตริกาลเริ่มบทบาทตามธรรมชาติของมันอีกแล้ว เหล่าความมืดถูกส่งมาปกคลุมจักวาลสลึมสลัวไปทั่วนภากาศ ดวงดาวสกาวแสงระยิบระยับ ปานน้ำค้างที่เกลือกกลิ้งบนยอดหญ้าในยามอรุณ ยามนี้น่าโทมนัสแต่องค์สุริเยสเปรียบเสมือนจอมราชันย์ยามไร้บัลลังก์....?

.....ถนนสายยุทธศาสตร์โชคชัย – เดชอุดม เพลานี้มืดมิด แสงสว่างที่สาดส่องไปมาตามท้องถนนเป็นไฟส่องสว่างของยานพาหนะที่วิ่งสวนกันไปมายวดยานมีตั้งแต่ขนาดเล็กจนถึงมหึมาแล่นกันอย่างสะเทือนเลือนลั่นบนท้องปฐพี ...ข้าพเจ้ายืนอยู่ที่หน้าทางเข้าหน่วยป้องกันรักษาป่าที่ ส.ร.1 (สังขะ) เป็นเทพาอารักษ์มานานแล้ว เพื่อคอยตรวจตราดูว่าบนท้องถนนมีพวกจัณฑาลสันดาลไพร่ตัวใดลักลอบขนไม้มาตามเส้นทางแห่งนี้ และคอยดูอีกว่าเจ้าผู้ครองถนนสายนี้ตำรวจทางหลวงที่ตั้งด่านอยู่สี่แยกหรือจตุรัสบัวเชดจะมาขอกำลังเมื่อใดจะได้สนับสนุนทันการ ณ เพลานี้ยังสงัดอยู่ ...!?

.....หัสเดิมเริ่มแรกต้องขอรายงานตัวเสียก่อนว่าอันตัวข้าพเจ้านี้ทำไมจึงต้องมาทำหน้าที่ยืนยามริมทางเข้าหน่วยเป็นตำแหน่งที่ห่างจากถนนยุทธศาสตร์แห่งนี้ประมาณ 4 วา ข้าพเจ้ากำเนิดเกิดจากที่ใดไม่ทราบชาตะ กำพร้าบิดรมารดา หัวหน้ามนตรีบุญอาจไปพบเข้าที่หน่วยจัดการต้นน้ำห้วยโตง จึงขอตัวหัวหน้าหน่วยนำมาที่หน่วยได้ให้พ่อณรงค์เลี้ยงดูอุ้มชูให้น้ำให้ท่า เติบใหญ่มาได้ตั้งแต่ปีพุทธศักราช 2518 จวบจนปรัตตะยุบันสมัยพุทธศักราช 2534 นับเดือนปีได้ 16 ขวบ ชอบมายืนตรวจ ณ จุดนี้มาตั้งแต่เยาว์วัย ได้พบพานรู้เห็นสิ่งต่าง ๆ ของหน่วยมาอย่างดี ผ่านหัวหน้ามาก็มาก ดีบ้างไม่ดีบ้างเป็นไปตามวิสัยวิญญูชน พี่ ๆ ในหน่วยดีทุกคน ปัจจุบันมีพี่อ็อด พี่ศรี พี่น้อยและพี่ตั๊บ แต่ละคนมีความถนัดและชำนาญงานกันคนละแบบ พี่อ็อดเป็นมือบันทึกการจับกุม พี่น้อยตรวจวัดปริมาตรไม้ ที่ศรีวิ่งซื้อวัสดุภักษาหารให้เจ้านาย ...ในห้วงที่หัวหน้าทศยังไม่ได้ย้ายมาเป็นหัวหน้า ผมชอบยืนดูพวกพี่ ๆ ในหน่วยออกมาวิ่งไล่เก็บกระดาษที่พวกรถขนไม้เรือนเก่าขย้ำแล้วโยนมาให้ รถมักจะไล่กันมาตอนเพลาสามถึงสี่ทุ่ม บางครั้งพวกพี่วิ่งก้มเก็บไม่ได้มองอะไร ศีรษะชนกันล้มลงก็มี แต่ดูทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสยินดีกับเจ้าเศษกระดาษนั้น แต่พอหัวหน้าทศรู้ สั่งไม่ให้พวกพี่ออกมากระทำเหมือนเก่าแต่กลับให้โบกรถแล้วจับกุมไม้ที่ยัดใส้มากับไม้เรือนเก่า บ่อยครั้งเข้า รถขนไม้ค่อย ๆ หายไปจนในที่สุดก็ไม่มี มันทำให้ผมเหงาต้องยืนเฝ้าคนเดียวต่อไป ....?

.....คืนนี้เมื่อสุริยันอำลาจันทราเริ่มส่องสว่างบดบังแสงอันริบหรี่ของดวงดาราต้องอับเฉาลงเป็นไปตามวิถี ...ทันใดนั้นได้ยินเสียงร้องอื้ออึงภายในหน่วย พอจับใจความได้ว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจทางหลวงวิทยุมาให้ช่วยสกัดจับรถขนไม้พะยูง 2 คัน

                “ไอ้อ็อดเอาปืนลูกซอง 5 นัด ไปที่หน้าหน่วยเร็ว พวกเราออกไปกันหมดแล้ว” เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของพี่ตั๊บซึ่งอาวุโสที่สุดในหน่วย ข้าพเจ้าเห็นพี่ ๆ มายืนที่หน้าหน่วย โดยพี่แมวเอารถโตโยต้าได่น่ากระบะ 2 ตันมาจอดไว้ริมทางฝั่งตรงข้ามที่ข้าพเจ้ายืนอยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะพุ่งสกัด งานนี้หัวหน้ากับอาประเวศไม่อยู่ต่างเข้าไปทำธุระในอำเภอ คิดว่าขณะนี้คงทราบแล้วพี่น้อยคง ว.2 แจ้ง ความคิดคำนึกยังไม่เสร็จสิ้น ได้ยินเสียงพี่อ็อดโยนปืนมาใส่มือข้าพเจ้าบอกว่าลืมเอาลูกมา เห็นวิ่งหน้าตื่นเข้าไปในหน่วย ลูกซอง 5 นัด คงช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ต้องปืนสั้นขนาด .22 ม.ม. ยิงยางรถกำลังดี ปืนของอาประเวศกำลังเหมาะ .38 ไม่ใหญ่ไม่เล็กเสียดายแกไม่อยู่ สำหรับหัวหน้าทศแล้วแกไม่มีปืน และเห็นบอกว่ายิงปืนไม่เป็นอีกด้วย นับกำลังพลพวกเรามี 4 คน พอมองไปทางทิศตะวันออกที่ได้รับแจ้งว่ารถกำลังจะมาถึง เห็นไฟฉุกเฉิน...แว็ป...แว็ป มาแต่ไกล เอาละซิ ฉลามร้ายให้น้ำกลายร่างมาเป็นฉลามบกเปิดไฟส่องสว่างดวงสูงทำให้เห็นรถคันหน้าเป็นปิกอัพคลุมผ้าใบวิ่งสุดแรงม้าพอมาถึงคันแรกมันเร็วจนพวกเราตั้งตัวไม่ทันวิ่งผ่านหน้าปานพายุไซโคลน สมกับยี่ห้อรถ พอคันที่สองตามมาคราวนี้พวกเราเริ่มตั้งหลัก พี่แมววัดดวงเอาเจ้าไดน่า 2 ตัน ไปจอดขวางครึ่งทางอยู่ด้านซ้าย มองไปที่ด่านทางหลวงเห็นกำลังนำแผงเหล็กมากั้น แต่แล้วเจ้ากระบะวายร้ายมันหากลัวไม่ แหกด่านวิ่งโดยชนแผงกั้นล้มลงทันใดนั้นได้ยินเสียง...เปรี้ยง...เปรี้ยง  จำนวน 2 ครั้ง เห็นเต็มตาเลยว่าเป็นกระบะโตโยต้าสีขาวลดความเร็วลงวิ่งตระแคงขวาแสดงว่ายางหลังขวาคงโดนลูกปืนของฉลามบก แต่ที่น่าตกใจยิ่งขึ้นมันดันวิ่งตรงมายังจุดที่ข้าพเจ้ายืนอยู่ ตกใจวิ่งไม่ออกขาติดอยู่กับพื้น...และเจ้าไฟรถส่องหน้าข้าพเจ้าจนเจ้าตาคู่ชีวิตมันพร่าพรายมองอะไรไม่เห็น ก่อนที่ข้าพเจ้าจะตัดสินใจทำอะไรลงไปก็เกิดเสียงดัง “โครม” ข้าพเจ้าร้องสุดเสียง ประสาททุกส่วนสะท้านไปตามแรงประทะเสมือนลำตัวขาดออกจากกันศีรษะกระเด็นไปตกข้างรั้วดังสนั่นหวั่นไหว ข้าพเจ้ารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วอินทรีย์ ใจหวิว ๆ เสมือนว่าวจะขาดลอยลม ร่างกายแดงฉานไปด้วยเลือดกระโหลกศีรษะคงแตกเป็นเสี่ยงความวิบัติของข้าพเจ้าครั้งนี้มหันต์นัก เกินกว่าจะสรรหาแพทย์คนใดในโลกมาเยียวยาให้หายขาดได้ เสียงโหยหวลเซ็งแซ่มาจากอเวจี พละกำลังของข้าพเจ้าเริ่มลดน้อยถอยลง ดวงตาหรี่ หัวใจเต้นช้าลง ก่อนที่ดวงวิญญาณอันบริสุทธิ์ของข้าพเจ้าจะหลุดลอยออกจากร่างอันน่าสังเวชก็มีมืออันอ่อนนุ่มมาสัมผัสข้าพเจ้า พร้อมกับมีเสียงเรียกและโต้ตอบกันจากพี่ ๆ ว่า .... “เฮ้ย! อ็อดปืนยังอยู่ในสภาพดีอยู่เลย แต่หน้ารถมันยุบไปเกือบเมตร” เป็นเสียงพี่ศรี

                                “ไม้พะยูงที่มันขนมากระจายทั่วนับได้ 10 ท่อนพอดี” เป็นเสียงพี่น้อย

                                “คนขับโดนกิ่งพะยูงเสียบตายคาที่เลยว่ะ” เป็นเสียงพี่ตั๊บ

เสียงแผ่วเบาเสียงสุดท้ายแสดงออกถึงความอาลัยอาวรณ์ข้าพเจ้าหลุดออกจากปากหัวหน้าทศว่า...?

                                “เสียดายแทนมนตรีและตารงค์อุตสาห์นำมาเลี้ยงดูแลอย่างดี กำลังโตเป็นเยาวชน วัดรอบน่าจะได้สัก 50 เซนติเมตร เปลาตรงเสียด้วย ไม่น่าเลย”

อนิจจา  ข้าพเจ้าเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าข้าพเจ้าเป็นต้นพะยูงหน้าหน่วยสังขะ!?!

Last updated: 2015-01-02 15:27:16