รุ่งเช้าไม่ถึงเก้าโมงเช้าดี ข้าพเจ้ามาถึงบ้านพี่ใจแล้วแวะมาดูไม้ของกลางเกรงว่าจะหาย เดินดูมันเป็นไม้ประดู่ป่า เนื้อสีน้ำตาลอ่อนอมเหลือง แก่นสีน้ำตาลแดง วัดปริมาตรได้ประมาณสองลูกบาศก์เมตรกว่า แต่เป็นไม้ที่มีคุณภาพดีมากดูแล้วก็เสียดายถ้าได้สร้างหน่วยคงจะได้หน่วยที่แข็งแรง เพราะเป็นไม้คุณภาพจริงๆ ในสมัยนั้น พ.ศ. นั้นไม้ประดู่ท้องที่อำเภอปราสามสมบูรณ์มากเพราะป่ายังไม่ถูกทำลายเหมือนสมัยนี้ ขณะที่เดินดูไม้อยู่นั้น เจ้าโต้งขี่มอเตอร์ไซด์มาพบข้าพเจ้าแล้วชวนไปกินกาแฟที่บ้านพัก ขณะนั่งจิบกาแฟกับปาท่องโก๋อยู่นั้น เจ้าโต้งได้กระทู้ถามข้าพเจ้า…..

                “พี่ทศครับ  พี่ทศว่าเสี่ยแกจะเอาไม้เถื่อนไปสร้างที่หน่วยสังขะด้วยไหม?”

พอสิ้นเสียงเจ้าโต้งเท่านั้นแหละข้าพเจ้าสดุ้งยืนขึ้นทันที  ลืมนึกเรื่องนี้ไปทีเดียว มัวแต่ตื่นเต้นกับงานที่ตัวทำ ลืมไปว่า โรคอะไรก็ตาม มันจะต้องมีอาการเหมือนกันแน่นอน  ไม่รอช้าดึงเจ้าโต้งให้เข้าไปเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวโดยเร็ว พากันขึ้นรถติดเครื่องเข้าเกียร์ถอยกลับลับลำมุ่งหน้าไปยังถนนโชคชัยเดชอุดม เจ้าโคโลล่าคันจิ๋วแทบจะบิน เมื่อมันถูกเหยียบเกือบมิดเกจ์ จากอำเภอปราสาทถึงอำเภอสังขะ ระยะทาง 50 กม. ใช้เวลา ไม่ถึง 45 นาที รถจอดหน้าหน่วยฝุ่นยังไม่ทันหายคลุ้งเราทั้งคู่มาถึงที่ก่อสร้างหน่วยตรงบ้านพักคนงานสามครอบครัว…จริงอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย ภาพที่เห็นเป็นไม้สีน้ำตาลอมเหลืองไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากต้นเดียวกัน เป็นไปในทำนองเดียวกันต้องยึด แต่คราวนี้สะดวกโยธินหน่อย เพราะมีประสบการณ์มาแล้ว พอส่งคดี สภอ.สังขะ เสร็จก็ตามเคยรีบรายงานให้หน่วยเหนือทราบ จบไปอีกหนึ่งราย…..

                คืนนี้เป็นคืนเดือนหงายพระจันทร์ครึ่งเสี่ยวส่องสว่างพอจะมอเห็นได้รางๆ ข้าพเจ้านอนไม่หลับ ตื่นตาตื่นใจกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ข้าพเจ้าพักอยู่ที่สถานีทดลองข้าวสุรินทร์ในสมัยนั้น หน้าบ้านของข้าพเจ้าเป็นท้องนาแปลงทดลองในช่วงนั้นข้าวกำลังเขียวขจีเต็มท้องทุ่ง เมื่อนอนไม่หลับมายืนมองต้นข้าวที่ระเบียงหน้าบ้าน นึกย้อนไปเมื่อสองสามวันที่แล้วถ้าไม่ได้พี่ใจไม่รู้ว่าข้าพเจ้าจะได้รับราชการมาจนถึงปัจจุบันนี้หรือเปล่า นึกแล้วให้เสียวสันหลัง วันนั้นที่พี่ใจตามข้าพเจ้าไปพบแล้วกระซิบบอกว่าสายข่าวของแกได้แก่พวกพลตำรวจใน สภอ.ปราสาท มาบอกว่าสารวัตรป้องกันได้ข่าวว่าเสี่ยวิชาญ จะเอาไม้เถื่อนมาสร้างหน่วยเพียงแต่การข่าวไม่ยืนยันวันขนไม้เท่านั้น ทางตำรวจเขาเล่าว่าเขาจะชาร์ทจับก่อน ทำให้ข้าพเจ้าเริ่มสังหรณ์ใจตั้งแต่วันนั้น พอเสี่ยวิชาญชวนเที่ยวกินข้าวเลยประมวลเหตุการณ์ได้  พี่ใจบอกว่า ตำรวจตั้งข้อสังเกตุ ป่าไม้คงเปิดไฟเขียวให้พ่อค้าแน่นอน มันเป็นเหตุผลหรือภาวะจำยอมที่ทำให้ข้าพเจ้า ไม่ลังเลใจเลยที่จะชิงจับเสียก่อน มันหาใช่ข้าพเจ้าอยากดัง หรือซื่อสัตย์สุจิตแต่ประการใดไม่  หมากมันบีบตาเดินจริงๆ

                วันต่อมา ข้าพเจ้าเข้าไปติดต่อราชการที่เขตได้ทราบข่าวว่าป่าไม้เขตโกรธผู้รับเหมามากได้ทำหนังสือถึงสารวัตรใหญ่ทั้งสองสถานีให้ดำเนินคดีอย่างเฉียบขาด เมื่อคดีเสร็จสิ้นแล้วฐานะการเงินของเสี่ยวิชาญเริ่มงอนแง่นพาลจะทำให้สร้างหน่วยไม่เสร็จ ข้าพเจ้าเริ่มสนิทสนมกับเสี่ยวิชาญเพิ่มมากขึ้น เนื่องจากชอบนิสัยความมีน้ำใจเป็นนักกีฬาไม่ถือเอาเรื่องที่เกิดขึ้นมาโกรธแค้นกัน วันนั้นเป็นวันที่เท่าไหรจำไม่ได้ แต่มันเป็นอีกวันหนึ่งที่ต้องจดจำเพราะเสี่ยวิชาญมาพบที่บ้าน…

                “พี่ทศครับ ผมมาขอความช่วยเหลือจากพี่ เพราะไม่รู้จะไปหาใครอีกแล้ว”

ข้าพเจ้านึกในใจว่าคงจะไม่มาขอเลื่อยไม้เถื่อนอีกนะ เพราะเราได้คุยกันเป็นที่เข้าใจแล้ว  จึงถามว่า…

                “มีอะไรที่จะให้พี่ช่วยถ้าไม่ผิดกฎหมายพี่จะพยายาม”

                “ตอนนี้การเงินผมช็อต หมุนไม่ทันจึงอยากจะขอยืมพี่”

เอาละซิรู้จักกันไม่กี่เดือนยืมเงินแล้ว ข้าพเจ้าคิดในใจ ใจหนึ่งก็สงสารสาเหตุมันก็มาจากเราด้วยเหมือนกัน

                “จะเอาเท่าไร พี่มีไม่มากนักนะ เพราะเพิ่งทำงาน”

                “ผมรู้จักพี่ดี มรดกพี่เยอะแยะ ผมยืมสักสองหมื่นนะพี่ ส่งงานงวดนี้เสร็จผมจะคืนพี่พี่คิดดอกเท่าไรผมไม่เกี่ยง ผมเคารพพี่จริงๆ”

                เอาข้าซิ จะยืมเงินแล้วหยอดคำหวานเชียว เงินหมื่นในสมันนั้นไม่น้อยเลย ข้าพเจ้าชั่งใจ 10 นาที แต่ความรู้สึกมันนานเป็นชั่วโมง จิตใต้สำนึกมันบอกว่าคนนี้คบได้…

                “ตกลง ดอกเบี้ยไม่ต้องพูดถึงพี่ช่วยด้วยใจ”

                “พี่ไม่มีเงินสดนะมีแต่เช็ค เอาเขียนให้หน่อยซิ เดียวจะเซ็นชื่อให้ ได้เช็คมาเล่มหนึ่งพึ่งใช้ไปใบเดียวซื้อรถ  ใบที่สองก็นายนี้แหละ ต่อไปคงไม่ได้ใช้อีกแล้ว เขียนไม่เป็น

                หลังจากงานเรียบร้อย เสี่ยวิชาญไม่เสียคำพูดเลย นำเงินมาคืนพร้อมทั้งจะให้ดอกเบี้ย แต่ข้าพเจ้าไม่รับ คบกันไว้ดีกว่า ค่าของเงินมันไม่เท่าน้ำใจ รายการนี้เป็นรายการหนูช่วยราชสีห์ หรือราชสีช่วยหนูก็ไม่รู้

โปรดติดตามตอนต่อไป....ประจำวันเทียม......

Last updated: 2013-11-17 08:45:08