..............ข้าพเจ้าเป็นหัวหน้าหน่วยปรับปรุงต้นน้ำมาได้  8-9  เดือนและได้รับแต่งตั้งให้ทำหน้าที่ผู้ควบคุมการก่อสร้างหน่วยป้องกันพร้อมกันไปด้วย  ตั้งแต่ทำงานมาทางราชการไม่ได้สนับสนุนยานพาหนะเลย  ข้าพเจ้าจึงจำเป็นต้องใช้รถส่วนตัวไปก่อนมาวันนี้ได้ข่าวว่าทางกรมป่าไม้ส่งรถจักรยานยนต์คันใหญ่มาให้หลายคันจึงปิ้งไอเดียว่าเราควรจะไปขอมาใช้สักหนึ่งคัน  ว่าแล้วก็รีบเดินทางเข้าเขตเจอพี่เสงี่ยมพอดี.......

                “ เฮ้ยทศ...เป็นอย่างไรวะไปอยู่ที่โน้น ”

พี่เสงี่ยมพี่ใหญ่ของข้าพเจ้าพอเห็นหน้าก็เริ่มทักทาย  ถามสาระทุกข์สุกดิบเป็นไปด้วยความห่วงใย 

                “ตอนนี้งานปลูกป่าของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว  กำลังออกไปตรวจสอบการควบคุมการก่อสร้างหน่วยได้ข่าวว่ากรมป่าไม้ให้รถจักรยานยนต์มาหลายคันอยากจะมาขอไปใช้สักคัน”

                ข้าพเจ้าได้ทีรีบขอทันทีเพราะรู้ว่าลูกพี่กำลังอารมณ์ดี  ถือเสียว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก

                “ เอาซิ  กรมเขาให้มาหลายคัน  พยายามคุมการก่อสร้างให้ดีนะ  อั๊วคิดว่าจะให้ลื้อไปเป็นหัวหน้าหน่วยที่ควบคุมนี้แหละ  บ้านลื้ออยู่สุรินทร์พอดีคงสะดวก ”

                ข้าพเจ้าจึงได้รีบติดต่อเจ้าหน้าที่พัสดุเพื่อขอเบิกรถออกไปใช้งานต่อไป  มันเป็นรถญี่ปุ่นยี่ห้อดังคันใหญ่  มีความจุกระบอกสูบ  ถึง  125  ซีซี  และมีรูปร่างใหญ่แถมหนักอีกต่างหาก  มีสีดำทุกคันเลยเลือกสีไม่ได้จำใจต้องเอา  และต่อมาได้ตั้งชื่อมันว่า  “ปีศาจดำ” เพราะมันเป็นคู่ทุกคู่ยากและรับใช้เราได้ดีทีเดียวขอบคุณสวรรค์ที่ยังเห็นใจทำให้มีกำลังใจทำงานต่อไปอีก........

                วันนั้นเป็นวันที่เท่าใดจำไม่ได้จำได้แต่เพียงว่าตัวได้ห้อเจ้าปีศาจดำไปตรวจงานที่หน่วยปรับปรุงต้นน้ำพอสั่งงานเสร็จก็รีบบึ่งเจ้ายานคู่ชีพไปยังที่ก่อสร้างหน่วยป้องกันรักษาป่า  ซึ่งในตอนนั้นได้ขึ้นเสาเรียบร้อยแล้ว  ทั้ง  3  หลัง  ซึ่งมีสำนักงานบ้านพักข้าราชการและบ้านพักคนงาน  3 ครอบครัว  เสาที่ตั้งโด่เด่อยู่กลางทุ่งนาดูไปแล้วทำให้หวาดเสียวว่ามันจะล้มลงมาเพราะคนออกแบบไม่ได้ออกแบบให้ทำการหล่อเสาโดยมีคานคอดินรัดเอาไว้เพียงแต่ให้หาเสาหน้า  8  นิ้วมาปักเทปูนทับไว้  งานฐานรากและมุงหลังคาในงวดแรกเรียบร้อยแล้วต่อไปเป็นงานวางคานตงและปูพื้น  ซึ่งตงระบุไว้ในแบบให้ใช้ไม้เนื้อแข็ง  รวมทั้งพื้นด้วย  ไม้ตงใช้ไม้ขนาด  2  คูณ  6  นิ้ว  ทั้งสามหลังต้องใช้ไม้จำนวนมาก  พอข้าพเจ้าดูแบบแล้วรู้ว่าสเป็คได้กำหนดเป็นไม้เนื้อแข็งทำให้ข้าพเจ้าเริ่มสังหรณ์ใจอะไรขึ้นมาตงิด  เพราะไม้เนื้อแข็งเช่น  ไม้ประดู่  แดงพยุง  ตะเคียน  มีราคาแพงมาก  ถ้าผู้รับเหมาสั่งจากโรงเลื่อยคงไม่คุ้มทุนแน่  หรือคุ้มก็ได้กำไรน้อย  ซึ่งผิดวิสัยของผู้รับเหมาจะยอมได้  นึกแล้วทำให้หนักใจเกรงว่าผู้รับเหมาจะนำไม้เถื่อนมาสร้าง…ขณะที่ความคิดคำนึงอันเป็นเหตุของความกังวลกำลังเกิดขึ้นนั้น พอดีมีชายรูปร่างผอมเกร็ง ผิวดำ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าไม่ถึงกับซอมซ่อนัก แต่จากลักษณะ ถึงแม้จะมีผิวสีดำเหมือนคนทำงานหนักแน่ดูรูปร่างหน้าตาแล้วภาพรวมมันบอกได้ว่าคงมีเชื้อ(จีน) ห้าสิบห้าสิบ แต่คงไม่ใช่ผู้รับเหมาแน่นอน…

                “หัวหน้าทศใช่ไหม  ผมเบี้ยว  ลูกน้องของเสี่ยประชาที่รับเหมาสร้างหน่วยนี้”

พอเจอหน้ากันจังๆ ก็เผยชื่อเสียงเรียงนามโดยไม่ต้องให้ถามไถ่กันเลยก็ดีไปอย่าง รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

                “ผมเป็นหัวหน้าคนงาน เสี่ยให้มาคุมงานที่นี้ มีอะไรให้ผมรับใช้ก็บอก เสี่ยสั่งไว้”

ข้าพเจ้าคิดในใจว่าจะเป็นมธุรสวาจาในด้านจิตวิทยาที่ดีทีเดียว แสดงให้เห็นถึงความเป็นกันเอง นึกแล้วว่าอย่าตายใจเด็ดขาด …อย่าลืมว่าความคุ้นเคยฆ่าคนมานักต่อนักแล้ว

                “เอ้อ ผมเพิ่งนึกได้ ว่าเสี่ยสั่งผมมาให้เชิญหัวหน้าไปพบที่ร้านแป็ะตี้ ในเมืองตอน 2 ทุ่ม เสี่ยจะไปรอที่โต๊ะ 3 ถามบ๋อยจะรู้เอง เท่านี้นะครับ ผมจะเดินทางไปดูงานที่สังขะต่อ อย่าลืมนะครับ”

                เย็นวันนั้นทำให้ข้าพเจ้ารีบเดินทางกลับบ้านพักที่สุรินทร์ แจ้งให้ภรรยาทราบแล้ว พอถึงเวลาก็จับเจ้ายานคู่ชีพ โคโรล่า ขับด้วยความรีบร้อน กลัวว่าจะไม่ทันนัด เพราะนิสัยข้าพเจ้าหนึ่งไม่ชอบให้ใครรอ และอีกเหตุผลหนึ่งต้องการรู้ด้วยว่าเสี่ยประชาต้องการพบด้วยเรื่องอะไร  ตอนนี้ไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย ทำให้มองโลกในแง่ดีไว้ก่อน ไอ้ที่ความเป็นผู้ด้อยประสบการณ์ เพราะเพิ่งบรรจุได้ไม่ถึง 2 ปี มันทำให้ความเชื่อมั่นในตัวเองน้อยลงไปมากและอีกทั้งลูกพี่เหงี่ยมก็ไม่ได้ให้นโยบายอะไรไว้เลย คงต้องแก้ปัญหาเอาเอง เอาละ ตั้งสติ หายใจลึกๆ เข้าปอดเต็มที่แล้วเอารถเข้าจอดในที่ของมัน แล้วรีบเปิดประตูออกเดินเข้าไปในร้านแป็ะตี้ ร้านนี้ในสมัยนั้นตั้งอยู่ข้างโรงแรมแสงทอง หรือโรงแรมคุณนิดเดียวในสมัยนี้  ถามบ๋อยได้ความว่าอยู่ลึกเข้าไปในร้านทางด้านทิศเหนือ พอรู้ตำแหน่งแล้วเจ้าขาทั้งคู่มิรอช้ารีบจ้ำพอไปถึงโต๊ะ… ชายวัยประมาณสี่สิบปีเศษ หน้าตาบอกยี่ห้อว่า ต้นตระกูลต้องมาจากแผ่นดินใหญ่แห่งโพ้นทะเล แต่งกายสุภาพ รูปร่างท้วมการแต่งกายรูปร่างหน้าตาสรุปได้ว่าเป็นผู้มีอันจะกิน เหลือเฟือ และออกไปในทางเพลย์บอยสักหน่อย เพราะข้างๆกายมีสุภาพสตรีสวยพริ้ง ประดุจนางเนื้อทรายที่พร้อมจะให้เสือหนุ่มเขมือบได้ทั้งตัว ประโยคแรกที่หลุดออกจากปากของเสี่ยประชาเป็นคำทักทายที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี..

Last updated: 2013-10-12 11:43:26