�

จากการติดตามยุทธการทวงคืนผืนป่าของทั้งกรมป่าไม้และกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืชมาโดยตลอด ไม่ว่าจากข่าวหน้าหนังสือพิมพ์หรือสื่อทางโทรทัศน์ และสอบถามไปยังบรรดาน้องๆที่ปฏิบัติหน้าที่ในภาคสนาม ว่าเมื่อเรายึดคืนพื้นที่ที่ปลูกยางพารา ทำไมเราจึงต้องตัดต้นยางพาราทิ้ง คำตอบที่ได้บางคนก็ให้ข้อมูลว่าไม้ยางพารามีขนาดเล็กอยู่ ทางกรมให้โค่นทิ้ง หากยางพาราที่อายุตั้งแต่ 7 ปีขึ้นไปที่ให้น้ำยางได้ให้โค่นทิ้ง 40 เปอร์เซ็นต์� คงเหลือไว้ 60 เปอร์เซ็นต์ แต่จะโค่นอย่างไรยังไม่มีแนวทางปฏิบัติ กรณีที่ว่านี้จะเป็นสวนป่าที่เข้าตรวจยึดและไม่ทราบตัวผู้ต้องหาหรือเจ้าของสวนไม่แสดงตัว� ในกรณีที่แสดงตัวหรือจับตัวเจ้าของได้ยังไม่ทราบวิธีปฏิบัติ เพราะยางพาราที่เขานำมาปลูกเป็นทรัพย์สินที่เจ้าของสามารถเรียกคืนได้หรือไม่ ยังไม่ทราบ เหตุและผลของการต้องตัดต้นยางพาราเพื่อปลูกป่าขึ้นใหม่�

ฯพณฯท่านรัฐมนตรีดาว์พงษ์ รัตนสุบรรณ ท่านเคยให้สัมภาษณ์ว่า สวนยางพาราเป็นการปลูกพืชเชิงเดี่ยว และรากของต้นยางพาราไม่อุ้มน้ำอีกด้วย ความเห็นนี้คงเป็นของเจ้าหน้าที่กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช นำเสนอท่าน ซึ่งในความเป็นจริงแล้วชาวป่าไม้ทุกคนคงพอจะทราบเช่นเดียวกับท่าน การปลูกพืชเชิงเดี่ยวเป็นเนื้อที่ผืนใหญ่ย่อมมีโรคระบาดง่ายและรุกลามเร็ว� ทำอันตรายต้นไม้ให้ได้รับความเสียหายจนหมด สำหรับรากที่ว่าไม่อุ้มน้ำ ถ้าท่านเคยเดินเข้าไปในสวนยางพาราที่มีอายุตั้งแต่ 5 ปีขึ้นไป ท่านจะเห็นเรือนยอดเบียดเสียดชิดกัน บดบังแสงอาทิตย์ส่องไม่ถึงพื้น� แม้แต่ต้นหญ้าก็ไม่สามารถขึ้นอยู่ได้ อย่าคิดไปถึงไม้ชนิดอื่นเลย จึงทำให้พื้นดินเตียนโล่ง บางแห่งถูกทับถมด้วยใบยางพาราที่ร่วงหล่นลงมาทับถมปิดบังดินไว้หมด เวลาฝนตกน้ำจะไม่ซึมลงดินแต่จะไหลหลากที่หน้าดินแทน เสมือนราดน้ำไปบนพื้นปูนซีเมนต์ที่ฉาบมัน จึงทำให้ดินไม่อุ้มน้ำ เป็นลักษณะทางกายภาพที่ผู้เขียนนำมาเล่าสู่กันฟัง...?

เรามาดูว่าทำไมการปลูกยางพาราเป็นผืนขนาดใหญ่บ้าง� เล็กบ้างจึงไม่สามารถจัดให้เป็นป่าตามธรรมชาติ เหมือนการปลูกไม้ยาง ประดู่ พะยูง ก็เนื่องมาจาก การเตรียมพื้นที่ปลูก ที่แตกต่างจากการปลูกสวนป่าทั่วไปของเรา การปลูกยางพารานั้น พื้นที่ต้องไม่มีตอไม้หลงเหลืออยู่เลย ผู้เขียนเคยสงสัย

ในสมัยอยู่หน่วยป้องกันรักษาป่า มีเกษตรอำเภอเอาบัญชีรายชื่อเกษตรกรมาให้แล้วบอกว่าเกษตรกรในบัญชีเข้าร่วมโครงการส่งเสริมการปลูกยางพารา ของกรมการส่งเสริมการเกษตร อาจมีบางคนมีที่ดินอยู่ในเขตป่าสงวนแห่งชาติขอให้ทางป่าไม้อนุโลมให้ด้วย ในตอนแรกไม่ได้ใส่ใจอะไร พอมาวันหนึ่งเข้าพื้นที่เห็นชาวบ้านระดมกันตัดฟันไม้หนุ่ม ไม้แก่ออกจากพื้นที่ของตนจนหมด จึงเข้าจับกุมรายที่บุกรุกป่า ได้เลื่อยโซ่ยนต์มาหลายตัว สอบถามได้ความว่า เจ้าหน้าที่เกษตรบอกว่าถ้าปลูกยางพาราต้องตัดต้นไม้ออกหมด แม้แต่ตอต้องเอาออก ชาวบ้านบางคนไม่มีปัญญาจ้างรถแบ็กโฮมาขุดตอ จำเป็นต้องเผาตอทิ้ง และรอจนเน่าเปื่อย ขั้นตอนเมื่อเอาตอไม้ออกหมดแล้วต้องไถดะ 2 ครั้ง และไถพรวนอีก 1 ครั้งการเตรียมแปลงโดยการไถปรับพื้นที่ในลักษณะเช่นนี้ เป็นการทำลายธรรมชาติเดิมหมดไปจะเกิดขึ้นในหลายพื้นที่ เช่น สวนป่าคอนสาร จังหวัดชัยภูมิ จะเห็นว่าเจ้าหน้าที่สวนป่าได้ทำลายไม้ธรรมชาติเช่นประดู่ แดง เหียง พลวง ไผ่ ฯลฯ เมื่อปลูกยางพาราทำให้พื้นที่เสื่อมสภาพไปอีก นี้น่าจะเป็นเหตุผลอย่างหนึ่งที่สวนป่าไม้ยางพาราจัดให้เป็นสวนป่าธรรมชาติไม่ได้ เนื่องจากไม่ได้เพิ่มระบบนิเวศเสมือนป่าไม้ทั่วๆไป...?

เหตุในการตัดต้นยางพาราเมื่อเราทวงคืนผืนป่านั้น เมื่อ ปี พ.ศ.2557 ตอนเราเปิดยุทธการทวงคืนผืนป่าที่อุทยานแห่งชาตินพรัตน์ธารา หมู่เกาะ พี พี จังหวัดกระบี่ เมื่อยึดคืนพื้นที่แล้วมีการตัดฟันพืชผลอาสิน คือ ปาล์ม และยาพารา กว่า 2.2 หมื่นไร่ โดยก่อนหน้านี้ พลเอกประยุทธ� จันทร์โอชา หัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) ได้ขอให้กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืชและกรมป่าไม้ ไม่ให้ตัดตัดฟันไม้ยางพาราที่กรีดยางได้ และให้หาแนวทางให้ใช้ประโยชน์ได้ อย่างไรก็ตาม พ.ร.บ.อุทยานแห่งชาติ พ.ศ. 2504 ไม่อาจให้ใช้ประโยชน์ดังกล่าวได้ ความเห็นดังกล่าวของหัวหน้ารักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) ดังกล่าวทำให้ นางมิ่งขวัญ วิชัยรังสฤษดิ์ ปลัดกระทรวงทรัพย์ยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ในขณะนั้น ได้เรียกประชุมกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืชและกรมป่าไม้และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการแก้ไปปัญหาสวนยางพาราบุกรุกพื้นที่ป่าอนุรักษ์

ทั้งนี้ภายหลังประชุม ได้มีหนังสือถึง พลเอกณรงค์ พิพัฒนาศัย ผู้บัญชาการทหารเรือ (ผบ.ทร.)ในฐานะหัวหน้าฝ่ายสังคมจิตวิทยาคณะรักษาความสงบแห่งชาติ รายงานความคืบหน้าการดำเนินงานเรื่อง แนวทางการจัดการต้นยางพาราที่ปลูกในป่าโดยมิชอบ โดยระบุว่าตามที่หัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ ได้กล่าวในรายการคืนความสุขให้คนในชาติ ออกอากาศทางโทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจหลายครั้งเกี่ยวกับการควบคุมพื้นที่ไม่ให้มีการบุกรุกแผ้วถางเพิ่มเติม ไม่ให้มีการปลูกยางพาราอย่างไม่จำกัด รวมทั้งเรื่องการยับยั้งการตัดยางพาราที่ปลูกในพื้นที่ป่าโดยมิชอบ แต่ยังมีข่าวปรากฏในรายการโทรทัศน์ และเว็บไซด์เกี่ยวกับการทวงคืนผืนป่า และการรื้อถอนพืชผลอาสิน� เมื่อวันที่ 19 สิงหาคม 2557 กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ขอเรียนว่าได้ดำเนินการตามข้อสั่งการของหัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) และได้จัดประชุมหารือหน่วยงานที่เกี่ยวข้องและกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช ได้พิจารณากำหนดแนวทางการจัดการต้นยางพาราที่ปลูกในพื้นที่โดยมิชอบ ที่ประชุมได้จัดทำร่าง ดังนี้…

1.กรณีป่าสงวนแห่งชาติ ในส่วนพื้นที่ลุ่มน้ำชั้น 1,2 และพื้นที่ป่าอนุรักษ์โซนซี สำหรับยางพาราที่มีอายุ 1-3 ปี ดำเนินการตัดหมดในคราวเดียว ต้นยางพาราที่มีอายุตั้งแต่ 3 ปีขึ้นไปหรือสามารถกรีดยางได้ ให้ทยอยตัดพร้อมกับปลูกไม้ป่าเสริมคืนสภาพเป็นป่า สำหรับไม้ยางพาราที่ใช้เป็นสินค้ามอบให้องค์การอุตสาหกรรมป่าไม้ เป็นผู้ดำเนินการส่วนพื้นที่ชั้น 3,4,5 (พื้นที่มีความลาดชันต่ำ)� สำหรับต้นยางที่มีอายุ 1-3 ปี ดำเนินการตัดหมดในคราวเดียว� ต้นยางที่มีอายุ 3-7 ปี สามารถกรีดน้ำยางได้ให้ทยอยตัดโดยมอบให้กรมป่าไม้เป็นผู้ดำเนินการ� ส่วนต้นยางที่มีอายุ 7 ปี ขึ้นไปสามารถกรีดน้ำยางได้� กรณีพื้นที่ตั้งแต่ 500 ไร่ มอบให้องค์การอุตสาหกรรมปาไม้ (อ.อ.ป.) เป็นผู้ดำเนินการ� กรณีพื้นที่��� น้อยกว่า 500 ไร่� ให้กลุ่มสหกรณ์หมู่บ้าน องค์การบริหารส่วนตำบล(อบต.)เข้าไปใช้ประโยชน์ในรูปป่าชุมชน ป่าใช้สอย สำหรับการจัดเก็บรายได้จากการขายยางและขายไม้ยางพารา ร้อยละ 20 ของรายได้จากการขายน้ำยางและการขายไม้ยางพารามอบให้กรมป่าไม้เพื่อใช้เป็นเงินกองทุนในกิจการด้านป้องกันรักษาป่า ร้อยละ 20 ของรายได้จากการขายน้ำยางและไม้ยางพาราให้กองทุนสหกรณ์หมู่บ้านหรือองค์การบริหารส่วนตำบล สำหรับใช้ในกิจการด้านอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม และร้อยละ 60 ของรายได้จากการขายน้ำยางพารา และไม้ยางพาราเป็นของผู้ดำเนินการ� โดยร้อยละ 80 ของรายได้จากการขายน้ำยางพาราและไม้ยางพารามอบให้องค์การอุตสาหกรรมปาไม้ �(อ.อ.ป.) และร้อยละ 20 จากการขายน้ำยางและไม้ยางพารามอบให้กรมป่าไม้…

��������������� 2.สำหรับป่าอนุรักษ์แบ่งเป็นกรณี พื้นที่บุกรุกก่อนประกาศเป็นป่าสงวนหวงห้าม� เป็นพื้นที่ป่าไม้ตามกฎหมายครั้งแรก หรือก่อนมติคณะรัฐมนตรี (ครม.) เมื่อ 30 มิถุนายน 2541 (ประมาณ 320,000 ไร่)� ให้ดำเนินการตามมาตรการและแนวทางตามมติคณะรัฐมนตรี (ครม.) เมื่อ 30 มิถุนายน 2541 ซึ่งไม่มีการดำเนินการจับกุมดำเนินคดีแต่อย่างใด� ส่วนกรณีอยู่หลังมติคณะรัฐมนตรี (ครม.) เมื่อ 30 มิถุนายน 2541 (ยึดตามแผนที่ภาพถ่ายทางอากาศปี 2545) ต้นยางพาราที่มีอายุตั้งแต่ 1-3 ปี ให้ดำเนินการตัดหมดในคราวเดียวและดำเนินการฟื้นฟูสภาพป่าและดำเนินการปลูกไม้เสริมเพื่อให้เกิดความหลากหลายทางชีวภาพในระบบนิเวศ� ทั้งนี้มีข้อเสนอแนะเพิ่มเติมว่า� เนื่องจากปัจจุบัน พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ 2504 และ พระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2535� ไม่มีบทบัญญัติให้ราชการหรือราษฎรมีการใช้ประโยชน์ในพื้นที่ป่าอนุรักษ์ หากจำเป็นให้มีการใช้ประโยชน์จากต้นยางพาราดังกล่าวกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมต้องแก้ไขเพิ่มเติมระเบียบกฎหมายต่อไป...

��������������� พอร่างเสร็จไม่นาน นางมิ่งขวัญ� วิชัยรังสฤษฏ์� ปลัดกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม� ก็ถูกย้าย� ร่างดังกล่าวจึงไม่ทราบว่า� ได้มีผู้ใดนำเสนอรัฐมนตรีหรือไม่และเป็นอย่างไร� จะว่าไปแล้วแม้บางคนคิดว่าอาจไม่สมบูรณ์� แต่มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าหน้าที่ระดับปฏิบัติต้องการมากที่สุดคือแนวทางปฏิบัติที่จะได้การทำงานไปในทิศทางเดียวกันและไม่ต้องกลัวว่าจะผิดกฎหมายหรือระเบียบอื่นใดที่เกี่ยวข้อง� สิ่งต่อไปนี้คือคำถามที่ติดตามหามานาน� ในสมัยที่บรรจุใหม่ ๆ ได้ข่าวว่าเจ้าหน้าที่จับกุมการบุกรุกป่าสงวนแห่งชาติในตอนนั้นยังไม่มีประสบการณ์� เป็นพื้นที่ปลูกมันสำปะหลัง� เจ้าหน้าที่ป่าไม้ของเราจับได้ตัวผู้ครอบครอง� จึงบันทึกการจับกุมฐาน บุกรุก ครอบครองป่าสงวนตามมาตรา 14 แห่ง พระราชบัญญัติป่าสงวนแห่งชาติ พ.ศ.2507 ส่วนมันสำปะหลังเจ้าหน้าที่พากันฟันทิ้ง� ต่อมา ได้ข่าวว่าป่าไม้ชุดนั้นถูกฟ้องกลับในคดีแพ่ง ฐานทำให้เสียทรัพย์� ต้องชดเชยค่าเสียหายให้เจ้าของแปลงมันสำปะหลัง� ข่าวแพร่สะพัดพวกเราเด็กใหม่พอเข้าป่าเห็นพื้นที่ใดถูกบุกรุกปลูกมันสำหะหลังจะรีบเดินผ่านไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยว� เพราะพวกเราไม่แตกฉานในข้อกฎหมายว่ายังมีมาตรา 25 แห่ง พระราชบัญญัติป่าสงวนแห่งชาติ พ.ศ.2507 และ มาตรา 22 แห่ง พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ. 2504� ที่ให้อำนาจแต่งตั้งพนักงานเจ้าหน้าที่ออกคำสั่ง� ยึด รื้อ ถอน ทำลาย โดยประกาศให้ทราบภายใน 30 วัน เมื่อครบกำหนดแล้วพนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจทำการรื้อ ถอน ยึดทำลาย ได้โดยไม่ผิดกฎหมาย ซึ่งตาม พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ.2504 ก็ดำเนินการคล้ายคลึงกัน� สมัยนั้นเราเข้าใจว่าอะไรที่ขึ้นอยู่ในป่าสงวนแห่งชาติจะต้องเป็นของป่าและไม้หวงห้าม� ไม่เคยคิดว่ามันสำปะหลัง อ้อย ข้าวโพด กะหล่ำปลี �����จะเป็นพืชผลอาสิน ต้นยางพาราเป็นไม้ยืนต้น และแม้แต่สิ่งปลูกสร้างเช่น กระต๊อบ เถียงนาหรือบ้านเราก็มีสิทธิรื้อถอนได้ทันที นี้ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่เรายังไม่กระจ่างนักกับคำว่า ของกลาง อุปกรณ์ในการกระทำความผิดและทรัพย์สิน ใครจะอธิบายได้บ้าง...????

��������������� มาดูฎีกาป่าไม้ที่ 2291/2551...อนึ่งบ้านของกลางทั้ง 2 หลังที่จำเลยปลูกสร้างขึ้นในเขตอุทยานแห่งชาติทับลานนั้น� มิใช่เครื่องใช้ อาวุธ สัตว์พาหนะ ยานพาหนะหรือเครื่องจักรกลใดซึ่งบุคคลได้ใช้ในการกระทำผิด� หรือได้ใช้เป็นอุปกรณ์ให้ได้รับผลในการกระทำผิดโดยตรง� ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พุทธศักราช 2484� มาตรา 74 ทวิ� พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ.2504 มาตรา 29 ประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา 108 ทวิ� วรรคห้าจึงไม่อาจริบตามคำขอของโจทก์ได้� อย่างไรก็ตามพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ. 2504 มาตรา 22 บัญญัติว่า “ในกรณีที่มีการฝ่าฝืนพระราชบัญญัตินี้� เป็นเหตุให้มีสิ่งปลูกสร้างเกิดขึ้นใหม่� หรือมีสิ่งอื่นใดในอุทยานแห่งชาติ หรือทำให้สิ่งนั้น ๆ กลับคืนสู่สภาพเดิมแล้วแต่กรณี� ถ้าผู้กระทำผิดไม่ปฏิบัติตามหรือ ถ้าไม่รู้ตัวผู้กระทำผิดหรือเพื่อป้องกัน� หรือบรรเทาความเสียหายแก่อุทยานแห่งชาติ พนักงานเจ้าหน้าที่กระทำการดังกล่าวแล้วอย่างใดอย่างหนึ่งเสียเองก็ได้ตามสมควรแก่กรณี� และผู้กระทำผิดมีหน้าที่ชดใช้ค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไปในการที่พนักงานเจ้าหน้าที่กระทำการนั้นเสียเองนั้น” แสดงว่ามีสิ่งปลูกสร้างขึ้นในอุทยานแห่งชาติโดยฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ.2504 กฎหมายมีเจตนารมณ์ให้ดำเนินการรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างดังกล่าว� แม้โจทก์จะมิได้ขอให้ศาลสั่งจำเลยรื้อถอนบ้านของกลาง 2 หลัง แต่เมื่อโจทก์มีคำขอให้ริบบ้านของกลางทั้ง 2 หลัง ศาลย่อมมีอำนาจสั่งให้จำเลยรื้อถอนบ้านของกลางทั้งสองหลังออกไปให้พ้นอุทยานแห่งชิตได้โดยไม่ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคหนึ่ง...

��������������� ข้อสังเกต� ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 192 วรรคหนึ่ง กล่าวว่า� “ห้ามมิให้พิพากษาหรือสั่งเกินคำขอหรือที่มิได้กล่าวไว้ในฟ้อง” ซึ่งข้อเท็จจริงท่านอัยการเป็นโจทก์ท่านขอให้ริบบ้านทั้ง 2 หลัง แต่ศาลท่านกลับสั่งให้รื้อถอนแสดงว่าบ้านทั้ง 2 หลัง เป็นกรรมสิทธิ์� เมื่อรื้อถอนแล้วยังได้ของคืน แม้ศาลท่านจะสั่งเกินคำขอก็ตาม กฎหมายอุทยานแห่งขาติก็มีเจตนารมณ์เช่นนั้นอยู่แล้ว แต่สำหรับไม้ยางพาราที่มีคนนำไปปลูกเนื่องจากเป็น ���������“ไม้ยืนต้น” มิใช่ไม้ “ล้มลุก”การเจริญเติบโตขึ้นเป็นไม้ยืนต้นย่อมติดยึดตรึงไว้กับดินอย่างถาวร� เมื่อนำไปปลูกในป่าสงวนแห่งชาติหรือเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าและอุทยานแห่งชาติย่อมเป็นทรัพย์ส่วนควบในที่ดินป่าไม้ ทรัพย์นี้จึงตกเป็นของแผ่นดิน� จึงจำเป็นต้องมีระเบียบกฎหมายขึ้นมารองรับ� เมื่อมีการรื้อถอนทำลายดังร่างของปลัดกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมที่นำเสนอในเบื้องต้น� ป่าสงวนแห่งชาตินั้นคงไม่ยากนัก� แต่อุทยานแห่งชาติ ����เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า กฎหมายไม่ได้เปิดโอกาสให้จัดการมีเพียงให้ศึกษาทางวิชาการ เท่านั้น...?

��������������� ปรัศนีที่ตามหาว่าบ้านพัก โรงเรือน โรงแรมที่ก่อสร้างขึ้นในเขตป่าสงวนแห่งชาติ และในอุทยานแห่งชาติ รวมทั้งต้นยางพาราที่นำไปปลูกเมื่อดำเนินการจับกุมแล้วของทั้ง 2 สิ่งเป็นของใคร จากฎีกาป่าไม้ที่ 2291/2551� ให้ความกระจ่างว่าบ้าน 2 หลัง ที่ปลูกในเขตอุทยานแห่งชาติทับลาน เป็นของเจ้าของผู้เข้าครอบครองโดยมิชอบ� ��������ให้เจ้าของมารื้อเอาไป� แต่ไม้ยางพารานั้นเป็นทรัพย์ส่วนควบในที่ดินป่าไม้จึงต้องเป็นของรัฐเพราะเป็นไม้ยืนต้น� ไม้ใช้ธัญพืชหรือไม้ล้มลุกตามประมวลกฎหมายแพ่งพาณิชย์� มาตรา 145 เมื่อเราได้คำมั่นใจในคำตอบแล้วต่อไปเราจะจัดการกับสิ่งปลูกสร้างหรือไม้ยืนต้นอย่างไร� ก็คงไม่ยากนักเพราะกฎหมายเกี่ยวกับการป่าไม้ได้บัญญัติไว้บ้างแล้ว...�

สำหรับวิธีปฏิบัตินำร่างของท่านอดีตปลัดกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม คุณมิ่งขวัญ� ���������วิชัยรังสฤษฏ์ มาพิจารณาทบทวนดูหากผู้รู้เพิ่มเติมหรือเห็นว่าสมบูรณ์แล้วจะนำประกาศใช้ก็ไม่น่าจะเกิดความเสียหาย��� แต่อย่างใด� สิ่งที่เราต้องการขณะนี้คือแนวทางปฏิบัติเกี่ยวกับการจัดการกับไม้ยางพาราที่เป็นไปในแนวทางเดียวกัน ดังนั้น โจทย์ที่เราตามหาเป็นข้อข้องใจในระดับหนึ่งคิดเป็นตัวเลขถ้าคิดเป็นตัวเลขก็น่าจะเกิน 80 เปอร์เซ็นต์ ถือว่า�������� สอบผ่าน..??

�

Last updated: 2015-11-22 21:06:38