“ประเวศ  และทุกคนที่ฟังอยู่ในขณะนี้  ฟังให้ดีนะ  พวกเราก็รู้อยู่แล้วว่า  อุปกรณ์ในการกระทำความผิดตาม พ.ร.บ.ป่าไม้  จะต้องถูกยึดไว้จนคดีสิ้นสุดจึงจะขอคืนได้  หากมีความจำเป็นขอใช้ในระหว่างคดี  เป็นอำนาจของรัฐมนตรีที่จะให้ความเห็นชอบ ดังนั้น รถแบ็กโฮที่เรายึดไว้ต้องรอจนคดีสิ้นสุด  ถ้าผู้ต้องหาสู้คดีนานเท่าใดการคืนก็ยืดไปนานเท่านั้น  แต่ในกรณีของเราเมื่อผู้ต้องหาปฏิเสธ  เราจำเป็นต้องเอารถของกลางไปเก็บรักษาไว้ในที่ปลอดภัย  แต่เราไม่มีกุญแจรถเพราะคนขับเอาหนีไปด้วย  และจ้างรถมาบรรทุกไม่ได้  จำเป็นจะต้องจอดทิ้งตรงนี้  และให้พวกเราทั้ง  ๓  หน่วย  จัดกำลังหน่วยละ  ๔  คน  ผลัดเวรกันเฝ้าจนกว่าคดีจะสิ้นสุด  อาจเป็นเดือน  สองเดือนหรือหกเดือนเราก็ต้องทำมันจำเป็น  ให้ไปยืมเต็นท์มากาง  ๑  หลัง  เตรียมหม้อข้าว  ถ้วย ชาม  และอาหารที่สามารถเก็บไว้ได้นาน  และราคาถูก  ผมแนะนำ  เนื้อแห้ง  ปลากระป๋อง  และที่ขาดไม่ได้ก็คือ  ปลาร้า  เอามา  ๒  ไห  เตรียมไว้ได้เลย  ทุกอย่างไม่ต้องแนะนำคิดว่า  ทุกคนคงยังชีพเอาตัวรอดได้  เท่านี้นะ  ประมาณ  ๑  ชั่วโมง ผมจะไปสมทบ”

                เสร็จจากสั่งการแล้ว  ประเวศได้ประสานมา  โดยเล่าว่า  ทุกคนนั่งฟังพร้อมทั้งกำนันเจ้าของรถ  และตอนนี้กำนันได้ขับรถกลับไปแล้ว  พวกเรากำลังเตรียมพื้นที่พร้อมที่จะเฝ้าของกลางตามที่สั่ง  และประเวศได้เล่าต่อว่า  พอข้าพเจ้าให้เตรียมปลาร้า  ๒  ไห  พวกเราทุกคนต่างพากันหัวเราะ  แต่กำนันหน้าเครียด คงไม่นึกว่าพี่จะใช้ยุทธศาสตร์ “มัจฉานำชัย” มาใช้  ปลาร้า  ๒  ไห  อยู่ได้เป็นปี  แต่บริเวณที่เกิดเหตุใกล้แม่น้ำชี  พวกพิทักษ์ป่า หน่วย สร.๕  บอกว่ามีปลาจำนวนมาก  ขอแหสักปาก  หาปลากินได้ทุกวัน  หรือไม่ก็ใส่เบ็ดตกปลาก็ยังได้  ไม่อดหรอกพี่สบายใจได้  ข้าพเจ้าบอกว่ารอหน่อย  เดี๋ยวจะตามไปดูความเรียบร้อย  แล้วข้าพเจ้าก็มาพบกับทีมงาน  ได้เรียก ดุสิต  ธีรยุทธ  ประเวศ  แต่มีคนอยากรู้อยากเห็นขอฟังด้วย  ไม่ใช่ใคร  ตัวก่อเรื่อง  ประเวศจึงถามขึ้น...!?

                “เฮ้ย  โฉม  มาร่วมประชุมแสดงว่ามีความคิดดีๆ ที่จะเสนอใช่หรือเปล่า?”

                เจ้าโฉม อ้อนขึ้นมา...  “ทีพี่เวศยังฟังได้  ผมก็มีสิทธิ์ทัดเทียมกันตามรัฐธรรมนูญ  เพราะเรื่องนี้หัวหน้าไม่ได้บอกว่าเป็นเรื่องลับ”

                ข้าพเจ้า เห็นว่า  ถ้าต่อความยาวไปอีกจะไม่ได้การ  จึงบอกว่าอยากฟังก็นั่งลง  ที่เรียกมาเพื่อทำความเข้าใจว่า เราจำเป็นต้องร่วมมือกันทั้ง ๓ หน่วย  ใช้ยุทธการมวยรุมหรือเดี่ยวแต่มีรุม  และผมก็ได้วิทยุแบ่งแยกหน้าที่ตลอดจนการเตรียมเสบียงอาหาร  พอมาถึงตรงนี้  เจ้าโฉมจอมกวนของประเวศ  เสริมขึ้นมาทันที...

                “ผมหัวเราะแทบตายที่หัวหน้าบอกว่าให้เตรียมปลาร้าไว้  ๒ ไห  พี่ประเวศเองก็เถอะผมเห็นนั่งอมยิ้ม  คงคิดว่าหัวหน้าเพี้ยนไปแล้ว  ส่วนกำนันรีบเดินหนีขึ้นรถกลับบ้าน  ทนฟังไม่ได้”

                ข้าพเจ้า จึงบอกพวกเราว่า ตกลงกันตามนี้  สำหรับเรื่องเงินขอให้ทุกคนที่เป็นหัวหน้าหน่วยพยายามใช้เงินสินบนนำจับ  หลีกเลี่ยงการหักเบี้ยเลี้ยง  ทุกคนเข้าใจดี  ดุสิตและธีรยุทธ  ขอตัวกลับหน่วยเพราะห่วง  ข้าพเจ้าบอกให้ประเวศเป็นหัวเรือในการจัดที่พักเพื่อเฝ้ารถของกลางร่วมกับเจ้าโฉมจอมกวน  เสร็จแล้วให้ตามไปพบกับข้าพเจ้าที่หน่วย สร.๕  จะนั่งเขียนหนังสือรออยู่เพื่อจะได้กลับหน่วย  สร.๑ ด้วยกัน...

แล้วข้าพเจ้าเดินทางไปยังหน่วยที่หมาย  พอถึงเข้าไปห้องหัวหน้าลากเก้าอี้ที่พนักพิงเอนได้  นั่งสักครู่ก็เอนตัวไปข้างหลัง  หลับตาทั้งคู่ลง  หายใจลึกๆ ผ่อนคลายกล้ามเนื้อทุกส่วน อาการค่อยสบายขึ้น  กำหนดจิตให้ว่าง  ปากเริ่มหาว แสดงว่าร่างกายต้องการพักผ่อน เครียดมาทั้งวันทั้งคืน จิตเคลิ้มกำลังดิ่งเข้าสู่ภวังค์...

เสียงวิทยุจากห้องรับ – ส่ง ดัง โครก..คราก..  และชัดเจนขึ้น...?

                “สังขะ ๑  ว.๒”

                จิต ที่กำลังต้องการพักต้องสะดุ้ง  ในสำนักงานบัดนี้ไม่มีใครอยู่  จำเป็นต้องลุกไปรับวิทยุ  เป็นเสียงเรียกจากประเวศ  รายงานอย่างตื่นเต้นว่า  กำนันได้ขับรถกลับมาเอากุญแจรถแบ็กโฮมาให้  จะให้ทำอย่างไร  ข้าพเจ้าจึงบอกว่าให้บอกกำนันหาคนขับมาขับรถไปเก็บรักษาไว้ที่ สถานีตำรวจภูธรที่อยู่ในตำบล              ลงประจำวันไว้ด้วยเพราะสะดวกดี  เจ้าของจะได้มาสตาร์ทเครื่องได้ เพราะอย่างไรรถคงไม่ถูกริบ และเมื่อจัดการเสร็จให้พวกเราถอนกำลังกลับหน่วยได้  อยู่กัน  ๒  คน ช่วยกันทำ  เจ้าโฉมรู้พื้นที่ดี  แล้วข้าพเจ้าบอกว่าเรียบร้อยแล้ว  ให้ไปมอบเรื่องให้ป่าไม้อำเภอรับผิดชอบต่อไป  ของีบเอาแรงสักหน่อย พอสั่งการเสร็จ  ในใจนึกขอบคุณ พระเจ้าที่เรื่องทุกอย่างมันลงเอยได้ง่ายดาย  คิดมาทั้งวันทั้งคืน บทจะง่ายก็ง่ายดังพลิกฝ่ามือ...

                ตื่นขึ้นมาเนื่องจากได้ยินเสียงรถยนต์วิ่งเข้ามาในหน่วย  ฝุ่นคลุ้งทีเดียวคงทยอยตามกันมา...

                แสงสุริยาลับขอบฟ้าเบื้องปัจจิม  เป็นเวลา  ๑๘.๐๐ น.  พวกเรานั่งร่วมโต๊ะอาหารของหน่วยเจ้าภาพ  งานนี้เจ้าโฉมทำผิดศีลข้อที่หนึ่ง  โดยจับไก่ในเล้าหลังหน่วยเชือดต้มให้พวกเราได้ลิ้มรสต้มไก่ใบมะขาม      ตามด้วยน้ำเปลี่ยนนิสัย  ยี่ห้อชื่อลำน้ำเส้นใหญ่แบ่งดินแดนไทย – ลาว  ขณะนี้เจ้าโฉมเริ่มจะหน้าตึงแล้ว    เริ่มแซวลูกพี่...

                “เรื่องนี้ถ้าไม่ได้ความคิดพี่เวศที่ไปเสนอหัวหน้าให้เตรียม  ปลาร้า ๒  ไห  กำนันแกคงไม่กลัว        รีบวิ่งแจ้นไปเอากุญแจรถมาให้  แกคงกลัวเราจะพากันกินนอนอยู่ที่นี่จนแกทำงานไม่ได้  เยี่ยมจริงๆ พี่เรา”

                ประเวศ สวนเจ้าโฉมทันทีเหมือนกัน...

                “เป็นความคิดหัวหน้า ข้าไม่ได้เสนอ กำนันเขากลัวเอ็งอยู่นาน ไม่มีเหล้ากินจะไปขอเขา ก็อาจเป็นได้”

                คราวนี้ คนตั้งเรื่องเงียบถนัดใจ  ข้าพเจ้าจึงได้โอกาสพูดขึ้นว่า...

                “งานทุกอย่างเรียบร้อยก็เนื่องมาจากการร่วมแรงร่วมใจของพวกเรา  จำไว้นะ  หากมีเหตุการณ์ที่จำเป็นต้องระดมพล  หรือที่เราเรียกกันสนุกๆว่า  มวยรุม  ก็ใช่  เราไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้เพราะงานที่ทำมันต้องทันที  ทันควัน  การแก้ไข  จะมัวคอยความช่วยเหลือจากใครไม่ได้  ความสำเร็จทั้งหมดเสมือนกับปลาที่อยู่ในไห  ถึงบางคนจะว่ามันเน่าเหม็น  แต่เหรียญย่อมมี  ๒  ด้านเสมอ  ถ้าคิดว่ามันเป็นปลาเน่าก็เป็นได้  ถ้าคิดว่ามันเป็นอาหารที่ใช้ภูมิปัญญาชาวบ้านในการถนอมอาหาร   ทำให้มันเก็บได้นาน          ก็เป็นได้เช่นกัน  งานนี้ต้องยกความดีให้กับยุทธการ “มัจฉานำชัย”

                หลังจากนั้น ข้าพเจ้าเมื่อมอบเรื่องราวให้ป่าไม้อำเภอ  ก็ไม่ได้ติดตามเพราะถูกเรียกกลับป่าไม้เขต    แต่ได้ข่าวว่าคนที่พวกเราได้ไปจับกุมจากตำแหน่งที่เป็นกำนัน  เลื่อนขึ้นมาเป็น สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร    มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ามักพบเห็นในสังคมนี้ ที่ว่า “ยิ่งตียิ่งโต”ไม่ทราบว่าคนจำพวกนี้อยู่ใน Species ใด...??

Last updated: 2014-07-11 07:48:18