...เสียงเครื่องวิทยุสนามแม่ข่ายส่งเสียง  ว่ามีการเรียกจากหน่วยงานในสังกัด  ข้าพเจ้ากำลังร่างหนังสือถึงสำนักงานป่าไม้เขต  เหลียวมองไปที่ห้องวิทยุไม่มีใครอยู่  จึงรีบไปหยิบหูฟังและกดคีเครื่องรับ  ตอบไปว่า

                “ว.๒  ว.๘  สังขะ ๑  กำลังพูด”

                เสียงจากเครื่องดังออกมาว่า...!!

                “รัตนะ  ๓  ทราบ  ขอรายงานว่า  มีตะขาบยักษ์  ๒  ตัว  ขุดรูที่ดงสายทอ  ว.๔  ว.๕  ด่วน”

                ข้าพเจ้าเดินออกมาจากห้องวิทยุ  มองออกไปข้างนอก  ปราศจากผู้คน  สงสัยจึงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู  เป็นเวลาเที่ยง  ยี่สิบนาทีไปแล้ว  ทุกคนคงออกไปหาอาหารกลางวันใส่ท้อง  มีข้าพเจ้าคนเดียวที่มัวแต่ร่างหนังสือจนหลงลืมเวลา  แต่แปลกวันนี้ไม่เห็นมีใครมาชวน  ปรกติประเวศจะมาคอยเป็นเพื่อน  ยังไม่ทันที่จะทำอะไรต่อไป  มีจักรยานยนต์วิ่งเข้ามา  ไม่ใช่ใคร  ประเวศนั่นเอง  หิ้วถุงอาหารมาพะรุงพะรัง  พอจอดรถเสร็จก็เดินตรงมาที่โต๊ะข้างห้องทำงาน  วางสัมภาระลง  วิ่งหาถ้วยชาม  มาจัดการกับอาหาร  แล้วเดินไปในห้อง  เห็นข้าพเจ้านั่งอยู่  จึงเอ่ยถามขึ้น...?

                “ผมซื้อเส้นใหญ่ผัดซีเอี๋ยว  มาเผื่อพี่หนึ่งห่อ  เห็นพี่ยุ่งเลยไม่มากวน”

                ลูกน้องรายงานแจกแจงเสร็จ  ข้าพเจ้าจึงลุกจากโต๊ะนั่งตามเจ้าของเสียง  มานั่งที่โต๊ะอาหาร  ตอนแรกว่าจะเล่าเรื่องรายงานจากวิทยุให้ฟัง  อย่าดีว่าเดียวอาหารจะกร่อย  ไว้ให้อิ่มก่อน...กินไปคุยไป...

                “วันนี้ใครรับหน้าที่พนักงานวิทยุ  และเวรเที่ยงเป็นของใคร ?”

                ประเวศตอบแบบไม่ต้องคิด...

                “ไอ้น้อยมันรับทั้งวัน  แต่ตอนนี้ไปไหน  ผมไม่ทันสังเกต  พี่มีธุระอะไรจะใช้มัน  ผม ว. แทนก็ได้”

                เมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว  ข้าพเจ้าหยิบกระดาษเขียนให้ประเวศอ่าน  พอเห็นอ่านจบจึงบอกไปว่า...

                “คุณวิทยุนัดหมายคุยโทรศัพท์กับเจ้าโฉมให้ได้รายละเอียด  แล้วผมจะรอ”

                ประเวศเข้าไปที่ห้องวิทยุ  เห็นติดต่อกันสักพัก  ก็เดินออกมาขี่รถจักรยานยนต์เข้าไปในตัวอำเภอ  ไม่ถึงชั่วโมงก็กลับมาแล้วรายงานว่า...!!

                “ไอ้เจ้าโฉมงาม  ลูกน้องสุดที่รักของพี่  หาเรื่องให้อีกแล้ว  มันบอกว่า  ขี่รถจะกลับบ้าน  ผ่านไปทางป่าดงสายทอ  พบรถแบ็กโฮ  ๒  คัน  กำลังขุดดินลูกรัง  มีรถ  ๑๐  ล้อ  วิ่งขนฝุ่นตลบ  ผมสอบถามว่าที่ดินเป็นที่มีเอกสารสิทธิหรือเปล่า  มันบอกว่า  ไม่รู้  แต่เชื่อว่าขุดจากป่าสงวนแน่นอน  ไปคนเดียวไม่กล้าลงไปตรวจ  รีบกลับหน่วยมาแจ้งลูกพี่ทราบไว้ก่อน  จะเอายังไง  สั่งได้เลย  แต่ให้มันจับ  มันบอกว่าไม่กล้าเพราะเจ้าของเป็นผู้นำหมู่บ้านมีอิทธิพลมาก  และหัวหน่วยก็ไม่อยู่ไปราชการกรม”

                ประเวศเล่าจบไม่สอบถามอะไรคงรอให้ข้าพเจ้าตัดสินใจ...งานนี้เป็นงานช้างซะแล้ว  และเจ้าของยังมีอิทธิพลอีก  แต่เมื่อลูกน้องแจ้งมาถ้าไม่ทำลูกน้องจะขาดศรัทธา  เพราะผู้ใต้บังคับบัญชาไม่รู้หรอกว่าความรับผิดชอบของหัวหน้านั้นมากเพียงไร  บางคนคิดเอาสนุกและสะใจเพียงอย่างเดียว  งานนี้ต้องรอบคอบ  บุ่มบ่ามไม่ได้  คิดได้แล้ว  จึงบอกประเวศไปว่า...

                “คุณประสาน  ส.ร.๓  ให้ทั้งเจ้าจอย  เจ้าซิกเอากำลังมาเกือบทั้งหมด  ทิ้งเฝ้าหน่วย  ๒  คนก็พอ  สำหรับหน่วยเราทิ้ง  ตารงค์กับเจ้าศรีไว้ก็คงพอ  เอาเป็นว่าระดมกำลังให้ได้หน่วยละ  ๘  คน  วิทยุแจ้งรัตนะ  ๓  ด้วย  เท่านี้ก่อน”

                ว่าแล้วข้าพเจ้าก็ลุก  ประเวศลุกตามไปจัดการตามสั่ง  ข้าพเจ้าเดินขึ้นไปที่ห้องจัดเตรียมเสื้อผ้า  การทำงานอาจจะยึดเยื้อ  จัดเตรียมอุปกรณ์เช่น  ตลับเมตร  เข็มทิศ  ให้พร้อม  อาจจำเป็นต้องใช้  แล้วลงมานั่งรอที่โต๊ะทำงานไม่ถึงชั่วโมงคนของหน่วย  ส.ร.๑  พร้อมนั่งรอกันอยู่  เจ้าแมวนำรถโตโยต้า  ไดน่า  ๒  ตัน  มาจอดรอ...

                สักครู่  กำลังของหน่วย ส.ร.๓  มากันพร้อมด้วยรถกระบะฮีโร่สีน้ำเงิน  เป็นรถ  ๑ ตัน  นั่งเบียดกันมา  พอรถจอดหัวหน้าหน่วยดุสิต  กมลทิพย์  และผู้ช่วยธีรยุทธ์  วงศ์ไพเสริฐ  ตามลงมา  พอมาถึงพบกับข้าพเจ้าไม่สอบถามอะไร  เพราะเป็นที่รู้กัน  ถ้าข้าพเจ้านำทีม  ทุกคนพร้อมที่จะรับปฏิบัติลูกเดียว  เมื่อทุกอย่างพร้อม  ข้าพเจ้าขึ้นรถ  นำขบวนออกไปโดยมุ่งหน้าไปที่หน่วย  ส.ร.๕  (รัตนบุรี)  ก่อนใช้เวลาประมาณ  ชั่วโมงเศษ  ถึงที่หมาย  และไม่ให้เสียเวลา  เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่หน่วยส.ร.๕  พร้อม  ออกเดินทางไปยังเป้าหมายทันที...!!

                ...ณ  ที่เกิดเหตุ  รถแบ็คโฮ  จำนวน  ๒  คัน  ต่างกำลังขุดดินลูกรัง  จะว่าไปแล้วไม่น่าใช้คำว่าขุดน่าจะใช้คำว่า  โกยถึงจะถูก  เพราะตำแหน่งที่ขุดนั้นมันเป็นเนินดินลูกรัง  เพราะป่าดงสายทอจะมีลักษณะพื้นที่เป็นภูเตี้ย ๆ เสียมากกว่าพื้นราบ  ตอนที่วิ่งรถเข้าไปมีรถสิบล้อมขนดินวิ่งสวนรถพวกเราออกไป  ๑  คัน  มีดินสีแดงตกเรี่ยราดบนถนนลูกรังเก่าที่ยังไม่ได้บูรณะ  พวกเราจอดรถ  แล้วกระจายกำลังลงไป  ข้าพเจ้าให้พวกเราเข้าไปที่รถเพื่อบกให้ยุติการขุด กลับปรากฏว่า  ถูกรถแบ็กโฮวิ่งเอาบุ้งกี๋เหล็กตักดิน  แกว่งไล่พากันวิ่งหนีมาที่รถข้าพเจ้า  จึงสั่งให้กระจายกำลังโอบล้อมไว้  เล่นเอาเถิดกันได้พักใหญ่  คนขับรู้ว่าเราเอาจริงจึงนำรถวิ่งมาจอดที่ถนนให้ห่างจากที่ขุด  ประมาณ  ๕๐  เมตร  แล้วคนขับก็ลงมา  ประเวศเข้าไปสอบถาม  คนขับบอกว่าที่ดินมีเอกสารสิทธิ  จึงขอดูเป็นหนังสือของสำนักงานปฏิรูปที่ดินเพื่อเกษตรกรรม  คือ  ส.ป.ก.  ๔-๐๑  บอกว่าได้ซื้อมาจากราษฎรอีกทอดหนึ่ง  เมื่อมีเอกสารมายืนยันข้าพเจ้าจึงให้เจ้าจอยเข้าไปที่จังหวัด  ขอแผนที่ป่าสงวนแห่งชาติป่าดงสายทอพร้อมสมุดรังวัดมาด้วย  ขณะที่สั่งเป็นเวลา  ๑๕.๐๐  น.  คนถูกสั่งเหมือนรู้หน้าที่ไม่สอบถามขึ้นรถให้พนักงานขับรถเข้าตัวจังหวัด  ไปกลับประมาณ  ๑  ชั่วโมง  ได้เอกสารมาครบ  ข้าพเจ้าจึงสั่งให้ทำการรังวัดดูซิว่าพื้นที่ถูกบุกรุกไปเท่าใด  ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจ้าจอยมือรังวัดแจ้งว่าได้ขุดลุกล้ำเข้าไปในป่าสงวนดงสายทอ  ๒๐๐  ตารางวา  หรือ  ๒  งาน  การรังวัดในสนามครั้งนี้เรารังวัดด้วยเข็มทิศตลับ  หรือที่ภาษาอังกฤษว่าแฮนด์คอมพัส  ซึ่งมีความแม่นยำน้อยกว่าตั้งกล้อง  แต่เป็นการรังวัดตามสมุดรังวัดเดิม  จึงมีความผิดพลาดน้อยมาก  มือรังวัดไม่พ้นเจ้าจอย  เมื่อได้ข้อมูลหมดทุกอย่างแล้ว  ส่งไม้ต่อให้ประเวศทำการบันทึกการจับกุม  ประเวศจำเป็นต้องหาที่สงบจึงเข้าไปในป่า  หาที่เหมาะจัดการเขียนบันทึกอยู่คนเดียว  ข้าพเจ้าได้สั่งให้กำลังพลทั้งหมดกระจายกำลังกันล้อของกลางไว้  เมื่อเสร็จจากการมอบหมายหน้าที่แล้ว  จึงเดินเข้าป่าตามหาคนเขียนบันทึก  พบว่ากำลังนั่งอยู่ใต้ต้นยูคาลิปตัส  เมื่อข้าพเจ้านั่งลงข้าง  คนเขียนเอ่ยปากถาม...!?

                “พี่  แล้วที่เขาเอา  สปก. ๔-๐๑  มาอ้างเราจะว่าอย่างไร?”

Last updated: 2014-05-05 09:05:41